ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΕΣ ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ

Χρειάζεται αρετή και τόλμη για να ξεκινήσεις ταξίδι 650 χιλιομέτρων με τρία παιδιά !
Εμείς γνωστοί θαρραλέοι εξερευνητές, απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και λοιπών ηρώων, το (ξανα)τολμήσαμε!
Κάθε φορά πιστεύουμε ότι επειδή μεγαλώνουν τα παιδιά το ταξίδι θα είναι πιο ευχάριστο και πιο εύκολο. Κάθε φορά διαψευδόμαστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Κάπου στην Μαλακάσα (περίπου 625 χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό μας!) ακούμε την ειδική ερώτηση: «Μαμά, φτάνουμε στην Χαλκιδική»????
Εκεί αντιλαμβανόμαστε ότι ήταν φρούδα η ελπίς του ομαλού και άκοπου ταξιδιού και ότι έπονται επιεικώς 6 ώρες γκρίνιας μπροστά!!!
Γιατί δεν είναι μόνο το «φτάσαμε?» είναι το:
«κατουριέμαι», «ανακατεύομαι», «βαριέμαι», «πεινάω», «διψάω», «νυστάζω» και άλλα ρήματα, τα οποία δεν ικανοποιούνται εύκολα εν κινήσει! Σε πρώτη φάση επιστρατεύονται τα ειδικά CD με τα παιδικά τραγουδάκια και παραμύθια. Εκεί τρώμε περίπου μία μιάμιση ώρα, αλλά μετά αρχίζει και γκρινιάζει ο οδηγός : «θα κοιμηθώ», «ακόμα να τελειώσει ο πινόκιο?», «πόσες φορές πρέπει να ακούσουμε τα ζουζούνια να τραγουδάνε για τα ζωάκια?», οπότε περνάμε από την Σκύλλα στην Χάρυβδη και κλείνει το CD…..
Τώρα?
Τώρα είναι η ώρα για το παιχνίδι με τις ταινίες…
Πως την λέγανε την αγαπημένη του Αλλαντίν? Πως λέγανε το κοριτσάκι στο Μπαμπούλας Α.Ε.?, Τι ζώο ήταν ο Ρομπέν των Δασών? Τι αυτοκίνητο ήταν η Σάλλυ στα «Αυτοκίνητα»?, πως λέγανε την γυναίκα του κυρίου Απίθανου?
Με αυτό τον τρόπο περνάει καμία ωρίτσα ακόμη…
Μετά επιστρατεύω τα σάντουιτς, μπισκότα, χυμούς (με κίνδυνο ρουκέτες εμετού, αλλά «πεινάω, πεινάω, πεινάω»!!!)και με ακόμη μεγαλύτερη γκρίνια του οδηγού: "χάλια θα το κάνουν το αυτοκίνητο. Χτες το έπλυνα!"
Τέλος, μετά από 20 ερωτήσεις του στυλ:
-«ακόμα δεν φτάσαμε»?
- «Που είμαστε? Στη Λαμία? Δηλαδή φύγαμε από την Ελλάδα?»
- «Τι ώρα είναι τώρα στη Χαλκιδική? Είναι μέρα ή νύχτα?»
Έρχεται και το καίριο ερώτημα…
«Να δούμε DVD» (στο φορητό, το οποίο κάποιος χριστιανός μας λυπήθηκε και μας το πήρε δώρο)…
Και αφού έχουμε εξαντλήσει τα «μα δες τι ωραία που είναι έξω, το τοπίο τη θάλασσα, το βουνό, τις αγελάδες κτλ.» υποκείπτουμε !
Και σκέφτεται ο αθώος νους, τουλάχιστον τώρα θα ξεκουραστείτε…
Αμ δε! Πρώτα δεν συμφωνούν στην ταινία που θέλουν να δούνε! Μετά δεν αποφασίζουν ποιος θα το κρατάει στην αγκαλιά του! Μετά σταματάμε για βενζίνη και το DVD κλείνει… Άλλο δράμα αυτό…
Και μετά φτάνει αυτό που λέω πάντα " Η καλύτερη ώρα του ταξιδιού"! Πέφτουν όλοι για ύπνο και φτάνουμε και εκεί ξεχνιούνται όλα!


Περνάμε πέντε- έξι ειδυλλιακές μέρες και ξαναμπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να ακούσουμε ακριβώς δέκα λεπτά μετά την αναχώρηση μια φωνούλα να λέει:

«φτάνουμε στην Αθήνα?»

Άντε και του χρόνου με υγεία!