ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΜΑΤΑ

Το γνωστό μεσαίο παιδί σάντουιτς ξαναχτυπά!
Αυτή την φορά πήγε σχολείο. 1η Δημοτικού! Το μαθητάκι μου!
Φόρεσε την τσάντα στην πλάτη, πήρε καινούρια μολύβια και γόμες, τον ντοπάραμε ηθικά και ψυχολογικά και ξεκίνησε πριν τρεις μήνες!!!
Τυχαίο που έκτοτε δεν βρήκα χρόνο να γράψω τίποτα? Μπα...
Γυρνάει το παιδί τις δύο πρώτες εβδομάδες και έχει κάτι γράμματα να γράψει...
Τις επόμενες δύο εβδομάδες, γράφει κάτι συλλάβές... Λέω δεν πειράζει, μάλλον η γυναίκα έχει σύστημα και τα πηγαίνει αργά τα παιδιά. Έχει φτάσει 28η Οκτωβρίου και εμείς π και α: πα...
Βλέπω τον δικό μου που ενώ (απόφοιτος ιδιωτικού νηπιαγωγείου με ψυχοπαθή δασκάλα) ήξερε να γράφει και να διαβάζει κανονικά, αρχίζει και μπερδεύει τα γράμματα, τις συλλάβές, διαβάζει άλλα αντί άλλων και γενικά έχει αποδιοργανωθεί πλήρως.
Αρχίζει να με λούζει ο κρύος ιδρώτας. Λέω, μαθησιακές δυσκολίες: δυσλεξία ή ο Θεός ξέρει τι άλλο και αρχίζω να ψάχνομαι. Πέρνω τηλέφωνο στο νηπιαγωγείο που τα είχε δει λογοθεραπεύτρια για να μάθω τι είχε πει. Και επιτέλους έρχεται η επιθυμητή ημέρα της συνάντησης γονέων με την δασκάλα και πηγαίνω με σφιγμένο το στομάχι (κακοσυνηθισμένη από τον δάσκαλο του μεγάλου ο οποίος ήταν πάντα πολύ κοντά τους) να ακούσω τι έχει να μου πει η δασκάλα για το καμάρι μου και για τις "μαθησιακές" του δυσκολίες.

Αρχικά μαθαίνω ότι το παιδί μου είναι φοβερός τσαπατσούλης, δεν κρεμάει το μπουφάν του, δε μαζεύει την τσάντα του, τα βιβλία του κτλ. και όταν τελειώνουμε με αυτά τα φοβερά εγκλήματα του παιδιού που δεν έχει κλείσει ακόμη τα έξι, την ρωτάω:
-"Με τα μαθήματα πως πάει?"
- "Κοιτάξτε, μου λέει, είναι πολύ αφηρημένος και απρόσεκτος. Αδυνατεί να συγκεντρωθεί στο μάθημα για πάνω από 10 λεπτά".
- "Μάλιστα της λέω και τι κάνετε εσείς για αυτό?"
-" Τι να κάνω δηλαδή?" μου λέει. "Τον έχω ξέρετε και λίγο μακριά μου και δεν τον παρακολουθώ από κοντά"
- "Μαθησιακά λοιπόν πως πάει?" το χαβά μου εγώ...
- "Λόγω του ότι είναι αρκετά αφηρημένος και απρόσεκτος, δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά πως πάει στην γλώσσα..."
Δίνω τόπο στην οργή και τη ρωτάω (αναμένοντας την απάντηση με περιφάνεια γιατί έχω δουλέψει με το παιδί και ξέρω ότι στην αριθμητική είναι τσακάλι)
-" Στα μαθηματικά?"
-" Κοιτάξτε λόγω του λόγου που σας είπα και πριν, ούτε στα μαθηματικά ξέρω να σας πω πως πάει..." " Γενικά για να σας πω την αλήθεια, δεν έχω ασχοληθεί με τον γιο σας"

Πως άντεξα η δύστυχη μάνα αυτό το χτύπημα χωρίς να ρίξω και εγώ χτύπημα, είναι ένα ερώτημα που θα διερευνηθεί από τις επόμενες γενιές...

Με όλη την ψυχραιμία που μου έμεινε (δεν ξέρω που ήταν κρυμμένη), την ρώτησα:
_"Και τι σκοπεύετε να κάνετε για αυτό?"
Τι το 'θελα, ξεκίνησε ενας μονόλογος με στυλ όμως ερώτησης και εσείς πως το βλέπετε αυτό, με διάφορες προτάσεις για να μάθει πως τα πάει ο μικρός μου στο μάθημα...
Το μόνο παρήγορο από αυτή την συνάντηση είναι ότι μου πέρασαν όλα τα άγχη περί μαθησιακών δυσκολιών (πράγμα που μου επιβεβαίωσε και η λογοθεραπεύτρια μόλις βρήκε τα αρχεία της για τον μικρό), γιατί σκέφτηκα ένα παιδί, παρατημένο μόνο σε μία γωνία της τάξης που κάνει ότι θέλει, όση ώρα θέλει, και μόνο εάν θέλει είναι φωστήρας και όχι δυσλεκτικό!

Στο επόμενο post θα σας ενημερώσω για την επόμενη συνάντηση γονέων που έλαβε χώρα ένα μήνα μετά από αυτήν...

Τώρα πάω να πάρω κανένα ηρεμιστικό, γιατί ξαναφούντωσα η γυναίκα!

Η μαμά πάει στην Madonna

Παιδικό μου είδωλο και η τραγουδίστρια με την οποία πέρασα τα εφηβικά μου, φοιτητικά μου και πιο ενήλικά μου χρόνια! Μόλις έμαθα ότι θα έρθει στην Αθήνα ήταν για μένα θέμα εκπλήρωσης του εφηβικού μου ονείρου να δω μία συναυλία της lıve!

Επειδή βεβαίως η τύχη δεν βοηθάει πάντα, την ημέρα της προπώλησης ήμουν καθηλωμένη σε μία συνάντηση χωρίς πρόσβαση σε υπολογιστή! (το να στηθώ σε ουρά 3 χιλιομέτρων στην Πανεπιστημίου ούτε έπαιζε!!).
Αποφασισμένη να πάω στην συναυλία ότι και να γίνει, δεν πτοήθηκα από το sold out και σαν γνήσιο παιδί του ebay, αμολήθηκα να βρω εισιτήριο. Που? Στο pıtch A φυσικά! Όρθια και μπροστά στην σκηνή. Η πας στην συναυλία ή κάθεσαι και την βλέπεις σε βίντεο.!!!
Βρίσκω το πολυπόθητο εισιτήριο και το χρυσοπληρώνω βεβαίως βεβαίως, αλλά λέω «Δεν πειράζει, εδώ μιλάμε για την εκπλήρωση ενός lifetime ονείρου, σκάστα και μη μιλάς».
Στο μεταξύ, ζω την γενικότερη κατακραυγή. Του άντρα μου που με λέει κορόϊδο που τα σκάω να δω την παλιόγρια, του μπαμπά μου που πιστεύει ότι οι σοβαροί άνθρωποι δεν πάνε σε συναυλίες (εκτός και αν είναι κάποιου διάσημου ποντίου σταρ!), των παιδιών μου τα οποία επίσης με κράζουν (γιατί με κράζει ο μπαμπάς τους οπότε έχουν και αυτοί το δικαίωμα!). Ενίοτε λίγο μπερδεμένα μεταξύ του ρόλου τους ως παιδιά της μαμάς τους και παιδιά του μπαμπά τους, με κράζουν γιατί δεν τους παίρνω μαζί μου!!!!
Ευτυχώς υπάρχουν και ορισμένοι που συνάδουν μαζί μου και έτσι παίρνω λίγο τα πάνω μου!
Καρφιτσώνω το πολυπόθητο εισιτήριο στο ταμπλώ της κουζίνας μαζί με άλλα από άλλες συναυλίες, και περιμένω να περάσουν οι δυόμιση μήνες μέχρι την πολυπόθητη ημερομηνία!
Και φτάνει αυτή η ημερομηνία, και συνεννοούμαι με τους υπόλοιπους fans και ετοιμάζομαι. Ρωτάω χαλαρά την άλλη κοπέλα,
- Τι ώρα λες να πάμε?
- Κατά τις πεντέμιση μου λέει…
Μου έρχεται το πρώτο εγκεφαλικό….
- Μα η συναυλία αρχίζει στις 9 της λέω!
- Αν πάμε αργότερα δεν θα βλέπουμε τίποτα.
Ξεκινάει νέος κύκλος χλευασμού από τον άντρα μου που θα πάω από τα χαράματα να στηθώ να δω την παλιόγρια.
Τελικά πάω στις εξίμιση. Βρίσκω μία θέση σε αξιοπρεπή απόσταση από την σκηνή και κάθομαι. Είχε δίκιο βεβαίως η φίλη μου διότι εάν είχα πάει ένα τέταρτο αργότερα θα χρειαζομουν κυάλια. Αφού υφιστάμεθα την ηχορύπανση της παγκοσμίου αγνώστης καλλιτέχνιδος Robyn (παρακαλούσα από μέσα μου fly Robyn Fly μπας και εξαφανιστεί αλλά μάταια…), περνάμε και ένα 45λεπτο αμηχανίας περιμένοντας. Και αναρωτιέμαι δεν υπήρχε ΄Έλληνας καλλιτέχνης να κάνει το support και αναγκαστήκαμε να υποστούμε την μεσήλικα καλλιτέχνη με την τραγικότερη άρθρωση στην ιστορία του τραγουδιού?
Βγαίνει η Madonna στις εννιάμιση και τα υπόλοιπα είναι όπως τα ακούσατε. Για να μην ξαναλέμε τα ίδια.
Θεά, μοναδική, υπέροχο σόου! Επί δύο ώρες δεν κοιτούσα δεξιά αριστερά, γιατί τα γεγονότα στην σκηνή γινόταν με τέτοιους καταιγιστικούς ρυθμούς που φοβόμουν ότι κάτι θα χάσω. Εκπληκτικοί χορευτές, εκπληκτικοί μουσικοί, εκπληκτικά σκηνικά και σκηνοθεσία. Γεμάτο, φωτεινό πολύχρωμο και μαγικό μουσικό σόου!

Από την άλλη, θα πω ότι διαφωνώ με τα περισσότερα σχόλια για την ίδια την Madonna. Ναι είναι φοβερή χορεύτρια, ναι γέμιζε την σκηνή, ναι είχε φοβερές αντοχές.!
Όχι δεν είχε το τέλειο σώμα. Είχε το σώμα ενός πλακωμένου στα αναβολικά αθλητή του στίβου. Αν βρίσκει κάποιος εξαιρετικά σέξι και θηλυκό το σώμα της Θάνου ή της Χαλκιά, τότε εντάξει. Το χέρι του μποντυμπιλντερά σε γυναίκα είναι ότι χειρότερο έχω δει…

Όχι δεν ήταν κούκλα! Ήταν μία γυναίκα μα αφέλειες που δεν της πήγαιναν, με κατάξανθα μαλλιά, με κατάμαυρα φρύδια , με το πηγούνι το Ριτζ Φόρεστερ (Τόλμη και Γοητεία) και τόσο έντονο βαμμένο στόμα που μου θύμιζε κάτι γιαγιάδες που πασάλειβαν με το κραγιόν το στόμα τους ένα εκατοστό γύρω γύρω από τα χείλια!
Όχι δεν ήταν συμπαθής. Ήταν εξαιρετικά αντιπαθής. Αγνοούσε τις εκδηλώσεις θαυμασμού από το κοινό, λες και θα τις τρώγανε τα πολύτιμα δευτερόλεπτά της, και προχωρούσε ακάθεκτη στο επόμενο τραγούδι. Φερότανε σαν να είμαστε αμερικανάκια, και πολύ γούσταρα όταν όλο το στάδιο σε πείσμα της έλεγε yes αντί για ίου ίου… (βγήκε ο έλληνας του ’21 μέσα μας!)
Και πολύ χάρηκα επίσης όταν πολλοί την μουντζώσανε μετά το moterfuckers…
Τα συνεχή κουνήματα της λεκάνης και το λεσβιακό φιλί, τα κάνει λες και βγήκανε με Ιso 9002 και είναι homework ως εκ τούτου με βρήκαν εξαιρετικά αδιάφορη!
Τρελλάθηκα με το τσιγγάνικο κομμάτι, και με τα σόλα της στην κιθάρα…
Χοροπήδησα και μερακλώθηκα μόνο στο hung up και το vogue…
Ξενέρωσα που δεν χαιρέτησε, δεν ξαναβγήκε, και δεν ασχολήθηκε με το αν έχει κάτω Αθηναίους, θιβετιανούς ή νιγηριανούς…
Θα μου πεις έτσι είναι οι divas…

Γι’ αυτό τον λόγο και απομονώνοντας τον καλλιτέχνη από τον άνθρωπο, λέω :

Χαλάλι η ταλαιπωρία, χαλάλι τα λεφτά, χαλάλι το περπάτημα…

Όποιος έχει δεν έχει δει αυτό, δεν μπορεί να λέει ότι έχει δει συναυλία!

Η μαμά λείπει ταξίδι για δουλειάς (μέρος Β)

Σε συνέχεια του μέρους Α’ θα παραθέσω ένα από τα καλύτερα και το ένα από τα χειρότερα ταξίδια για δουλειά!

Και τα δύο ήταν εξαιρετικά πρόσφατα.

Το χειρότερο ήταν πριν δύο εβδομάδες, ταξίδι σε ανατολική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Δεν υπήρχε απευθείας πτήση και έτσι πετάξαμε μέσω Γερμανίας. Δεν ήμουν μόνη μου. Ήμουν με άλλες δύο συναδέλφους και γενικά το ταξίδι από πλευράς δουλειάς πήγε καλά .......ώσπου έφτασε η ώρα της επιστρoφής.

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο μας ελέγχουν σαν ιρακινούς τρομοκράτες και κάποια στιγμή απογειωνόμαστε. Οι θέσεις μας είναι οι προτελευταίες από το τέλος. Κάποια στιγμή, μας έρχεται στη μύτη μία εξαιρετικής οσμής μυρωδιά (που είναι η chanel no5? ακριβώς απέναντι). Το αποδίδουμε καλοπροαίρετα στην γειτνίασή μας με τις τουαλέτες. Σε πέντε λεπτά ξανά η ίδια μαγευτική μυρωδιά. Λέμε ξανά οι τουαλέτες. Την Τρίτη φορά, σκεφτόμαστε να ρίξουμε και μια ματιά στις τουαλέτες να δούμε τι γίνεται και διαπιστώνουμε ότι οι τουαλέτες είναι παντελώς άδεις και αρχίζουμε να ψαχνόμαστε αλλιώς. Ανακαλύπτουμε λοιπόν ότι ο κύριος ο οποίος κάθεται στο μπροστινό κάθισμα, πέρδεται ασυστόλως και σε τακτά χρονικά διαστήματα (με εξαίρεση έναν σαραντάλεπτο ύπνο). Ευτυχώς για να μην σπάσει στις αποσκευές, είχα στην τσάντα μου ένα μπουκαλάκι άρωμα με το οποίο ψεκάζαμε τον αέρα καθε φορά που υπήρχε επιδρομή, και καταφέραμε να βγάλουμε το ταξίδι!. Στο μεταξύ είχα ήδη αρχίσει να ανησυχώ μήπως Παβλοφικώς, κάθε φορά που μυρίζω Armanimania μου έρχεται στο μυαλό .... η άλλη μυρωδιά!

Στην συνέχεια φτάνοντας στο αεροδρομιο του Μονάχου με 15 λεπτά καθυστέρηση (σε σύνολο 30 λεπτών για να προλάβουμε την ανταποκριση), μας ξαναψάχνουν και μας φέρονται σαν τον Osama Bin Landen,ως εκ τούτου χάνουμε το αεροπλάνο μας για Αθήνα. H εξαιρετικά ευγενής υπάλληλος της Lufthansa μας ενημερώνει ότι ότι και να κάνουμε, ο μόνος τρόπος να γυρίσουμε Αθήνα χωρίς να διανυκτερεύσουμε στο Μόναχο, είναι μέσω Βουδαπέστης. Με αυτό το ωραίο κόλπο θα φτάσουμε στην Αθήνα αντί της συνήθους 10.45, στις 02.45!!!

Δεν έχουμε και πολλές επιλογές και ξεκινάει ο Μαραθώνιος των αεροδρομίων, και των Duty Free (και να έχω και το άγχος με ποια βαλίτσα θα φτάσω στην Αθήνα από τις τόσες μετακινήσεις!). Στην Βουδαπέστη επιβιβάζεται μαζί μας ένα σμήνος ισπανών τουριστών στο αίσχιστο σημείο της εξαθλίωσης...Ο ένας εξ αυτών κάθεται δίπλα στην μία δυστυχή συνάδελφο (μία εξαιρετικά comme il faut δεσποινίδα, με πιάνο γαλλικά κτ.λ.) και βγάζει τα παπούτσια του. Αφού την συνεφέρουμε από την ελαφρά λιποθυμία που της ήρθε απο την ευωδία, ανακαλύπτουμε ότι η κάλτσα του έχει μία τρύπα στο μέγεθος της Ισπανίας (στον χάρτη!) και το χρώμα του ποδιού από κάτω μας έκανε να σκεφτούμε μήπως ήρθε από την Ισπανία στη Βουδαπέστη πεζός...

Έκανε η κακομοίρα την καρδιά της πέτρα, άρχισε να αναπνέει από το στόμα και σκέφτηκε: δυόμιση ώρες είναι θα περάσουν...

Ήρθαν οι αεροσυνοδοί να μας κεράσουν σαντουϊτσάκια, ο τύπος πήρε δύο και η φίλη μου ένα. Όταν έφαγε δύο μπουκιές αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να φάει άλλο (δεν γίνεται να τρως ΚΑΙ να αναπνέεις από το στόμα ταυτοχρόνως) και πάει να το δώσει στην αεροσυνοδό που μαζεύει τα σκουπίδια. Ο τύπος της λέει (σε άψογα αγγλικά)

- Not good?

-No, it is good. του απαντάει η φίλη μου

- Are you going to eat it?

-No I am not hungry, του απαντάει ευγενέστατη η δικιά μου

- Can I have it

- Sure

Και το παίρνει (το μισοφαγωμένο σάντουιτς) και το τρώει...

Τελικά φτάνουμε στα σπιτάκια μας στι 04.00 το πρωϊ, φρέσκες σαν μαραμένα βλήτα και παραδόξως με τις σωστές βαλίτσες.

Στο επόμενο τεύχος το καλύτερο ταξίδι.....

Η μαμά λείπει ταξίδι για δουλειάς (μέρος Α)

Δεν ξέρω αν έχει τίποτα περίεργο η αντίστοιχη ταινία με τον μπαμπά (που λείπει ταξίδι για δουλειές) γιατί δεν την έχω δει, και δεν θέλω να δώσω λάθος ιδέες, απλώς μου άρεσε (και μου ταίριαζε) ο τίτλος!

Εγώ γενικώς ταξιδεύω λόγω δουλειάς. Τα ταξίδια μου έχουν τα εξής χαρακτηριστικά

Α) είναι σχετικά συχνά

B) είναι σχετικά σύντομα (πάω την μία γυρνάω την άλλη)

Γ) είναι σε διάφορα εξωτικά μέρη που τελειώνουν σε –ία: Αλβανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, Τουρκία. Καμιά φορά είναι σε άλλα πιο εξωτικά μέρη όπως Μόσχα, Ουκρανία, Καζακστάν και άλλα λαχταριστά! Πολύ σπάνια δε, είναι σε πιο πολιτισμένα μέρη όπως Βιέννη, Μόναχο και λοιπές χώρες.

Η ανακοίνωση του ταξιδιού συνοδεύεται πάντα απο διαμαρτυρίες και γκρίνια. Αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς, δεν διαμαρτύρεται ούτε γκρινιάζει ο πολύπαθος πατέρας ο οποίος θα περάσει μόνος του τις ημέρες με τους τρεις τρομοκράτες. Διαμαρτύρονται κυρίως οι άλλοι δύο. Οι μεγάλοι. Αυτοί που όσοι ώρα είμαι σπίτι με βασανίζουν σε βαθμό που σκέφτομαι να μετοικήσω μόνιμα σε κάποια χώρα με κατάληξη σε –αν. (το Κιργιστάν μου ακούγεται ενδιαφέρον!).

Όπου λαμβάνουν χώρα διάλογοι εξαιρέτου καλλονής:

-Δεν μας αγαπάς και όλο θέλεις να φεύγεις...

- Μα βρε χρυσό μου, δεν το επέλεξα εγώ. Πρέπει να πάω για την δουλειά μου.

- Ναι αλλά εμείς δεν σε έχουμε δει καθόλου.

- Αγόρι μου και όταν με βλέπεις μου γκρινιάζεις γιατί ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή και δύει στην δύση (αυτό στον μεγάλο που είναι φοβερός (!) γκρινιάρης)

- Δεν με νοιάζει. Εγώ δεν θέλω να φύγεις.

- Σε παρακαλώ λουλουδάκι μου θα λείψω μόνο δύο μέρες.

- Δύο μέρες!!!!!!!!!! Και εμείς δεν θα σε δούμε καθόλου.

Αυτή η συζήτηση αν δεν την κόψω με δημοκρατικές διαδικασίες (Τέρμα η συζήτηση. Θα φύγω την Δευτέρα και δεν έχει νόημα να γκρινιάζεις) μπορεί να τραβήξει στο διεινεκές.

Μετά ξεκινάει ο μεσαίος ο οποίος ως πιο μικρός δεν έχει και αίσθηση του χρόνου.

- Δηλαδή θα φύγεις τώρα και το βράδυ θα γυρίσεις?

- Όχι αγόρι μου. Θα φύγω σήμερα, το βράδυ θα κοιμηθώ στα Τίρανα/ στο Βελιγράδι/ στη Σόφια/στο Βουκουρέστι και αύριο με πόνο στην καρδιά θα αποχωριστώ αυτή την κατα τ’ άλλα ωραιότατη πόλη και θα γυρίσω.

- Δηλαδή θα έρθεις να με πάρεις από το σχολείο? (το χαβά του αυτός)

- Όχι αγόρι μου, αφού σου είπα ότι θα γυρίσω αύριο το βράδυ. Αργά.

- Αλλά αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω θα είσαι εδώ. ‘Ετσι μανούλα?

- Με αυτό το «έτσι μανούλα» με έχει αποτελειώσει.

Και λέω αποτελειώσει γιατί η προοπτική του ταξιδιού καθεαυτού είναι πολύ (!) ξεκούραστη.

Οι πτήσεις προς τις χώρες αυτές έχουν τις εξής δύο διαστροφές :

Α) αναχωρούν πολύ νωρίς το πρωί. Για παράδειγμα στις 06.45 ή στις 07.15’. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να είσαι στο αεροδρόμιο στις 05.45 ή 06.15 αντίστοιχα, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να σηκωθείς περίπου μαζί με τον φούρναρη στην γωνία.

Β) Επιστρέφουν αργά το βράδυ. Δηλαδή προγραμματισμένη άφιξη είναι συνήθως 22.45’ (το έχω προσέξει αυτό, αυτή η ώρα είναι πολύ δημοφιλής στις αφίξεις). Που σημαίνει ότι φτάνει στις 23.30, και ότι φτάνεις σπίτι το νωρίτερο στις 12 και κάτι.

Και φυσικά, την επομένη φρέσκια φρέσκια στην δουλειά.

Και ποια είναι η πρώτη κουβέντα που ακούς? ‘Αντε, ξεκουράστηκες με το ταξιδάκι!

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ

Ή κοινώς το σύνδρομο του μεσαίου παιδιού. Όπως θα θυμάστε έχω τρεις γιους. Ο μεσαίος λοιπόν γνωστός και ως παιδί αξεσουάρ, ήταν το όνειρο κάθε μητέρας. Θήλασε σαν να το έκανε μια ζωή, κοιμήθηκε πρώτη φορά νύχτα 40 ημερών, δεν έκλαιγε ΠΟΤΕ παρά μόνο αν πεινούσε, καθόταν στο καρότσι με τις ώρες γελώντας, κάθε αντικείμενο ήταν παιχνίδι, δεν καταλάβαμε ποτέ κολικούς, δόντια ή αρρώστια, δεν έκλαψε όταν έπεσε, δεν γκρίνιαξε, δεν έκανε αταξίες. Ξυπνούσε γελώντας, κοιμόταν γελώντας. Η χαρά της ζωής με λίγα λόγια. Αλλά όπως λέει και το τραγούδι «όλα αυτά μέχρι χθες…».

Όπου χθες η μέρα που γεννήθηκε ο τελευταίος νέος!

Έκτοτε έχουμε ένα άλλο παιδί.

Είχα ένα παιδί που έπρεπε να είναι άρρωστο για να το χαϊδέψω ή να το πάρω αγκαλιά, και ξαφνικά απέκτησα ένα παιδί που ξέχασε να περπατάει και έπρεπε να τον κρατάω όλη μέρα.

Είχα ένα παιδί που ξύπναγε και κοιμόταν τραγουδώντας και ξαφνικά απέκτησα ένα που ξύπναγε και κοιμόταν παραπονούμενος.

Δεν πτοήθηκα όμως με όλα αυτά, γιατί ήταν στα πλαίσια του φυσιολογικού και τα περίμενα.

Μετά όμως αρχίσαν τα περίεργα...

Ερχόταν από το σχολείο και μου διηγόταν τις ιστορίες που διηγόταν ο μεγάλος την προηγούμενη π.χ. «παίξαμε μπάλα με την έκτη και τους κερδίσαμε». Θα μου πεις που είναι το περίεργο?

Απλά να, είναι στον παιδικό σταθμό και η τάξη του νηπιαγωγείου είναι η μεγαλύτερη του σχολείου.

Το πλέον ανεξάρτητο παιδί του κόσμου, ήθελε να κοιμάται πιασμένος χέρι χέρι με τον μεγάλο του αδερφό...!

Αλλά τα καλά δεν είναι αυτά! Τα καλά είναι άλλα!

Βρίσκομαι χαρούμενη με τα καμάρια μου σε παιδικό πάρτι και με ρωτάει μία μαμά. «Βρε Μαρία, που το κουμαντάρετε το πόνυ στην αυλή?» Αφού γλίτωσα από βέβαιο πνιγμό με τυροπιτάκι, ψέλισα: «Ποιο?»

-«Το πόνυ που έχετε στην αυλή», μου απαντάει η άλλη μαμά του πεντάχρονου, «το φέρατε από την φάρμα του παπού στην Χαλκιδική?».

Η γυναίκα πρέπει να αντιλήφθηκε το μέγεθος της αγνοίας μου από τα γουρλωμένα μου με το βλέμα του ροφού μάτια.

-« Τι?» Μου λέει, «δεν έχετε ούτε πόνυ ούτε φάρμα?»

Για να μην πολυλογώ, ο κανακάρης μου είπε στους φίλους του ότι έχει ο παπούς στου στην Χαλκιδική μια φάρμα με 50 άλογα. Όταν τον ρώτησα γιατί το είπε αυτό, μου είπε ότι το μπέρδεψε με τους γάϊδαρους. Στην ερώτησή μου «Μα έχει ο παπούς γάϊδαρους?» μου απάντησε «α! Όχι όχι, εννοούσα τις αγελάδες.».

«Γιατί, έχει αγελάδες ο παπούς?» ρώτησα, για να πάρω την απάντηση ότι μπερδεύτηκε με τις τρεις αγελάδες που έφερνε ένας χωρικός στο απέναντι χωράφι κάθε μέρα.

Από τότε ξεκίνησε η περιήγηση στην χώρα του παραμυθιού. Τι, είπε στην δασκάλα του ότι δεν τον ταίζουμε, τον αφήνουμε νηστικό με λίγο γάλα και μόνο κάθε Κυριακή του δίνουμε ένα κομμάτι κοκκινιστο με λίπος! (σημασία στην λεπτομέρεια!). Τι μου είπε εμένα ότι η σεβάσμια κυρία που έχει τον παιδικό σταθμό η οποία σημειωτέον είναι και θεία τους, τον πέταξε κάτω και του έριχνε κλωτσιές στο κεφάλι...(να μην ξέρεις με τι φιδέμπορα έχεις μπλέξει να κάνεις στην γυναίκα μήνυση για κακοποίηση παιδιού!). Τι ότι ο φίλος του Νίκος Βελής (φανταστικό πρόσωπο) έφυγε να ζήσει στις Μπαχάμες.

Και μετά αρχίσαν τα δύσκολα. Οι πιο απέλπιδες προσπάθειες να τραβήξει την προσοχή μας.

- ‘Αναψε όλα τα μάτια της κουζίνας.

-‘Εβαλε τα χέρια του μεσ’ την λεκάνη με το απορρυπαντικό και μετά κατευθείαν στο στόμα του.

-‘Εριξε στο ποτήρι της δασκάλας των αγγλικών έναν βολβό απο τουλίπα.

-Ψέκασε με το ζελέ των μαλιών μου όλο τον καθρέφτη του μπάνιου.

-Πασάλειψε με το (πανάκριβο, κλαψ) γαλάκτωμα σώματός μου το ντουλάπι του μπάνιου.

-Μου κρατούσε μούτρα ένα απόγευμα επειδή δεν του παρήγγειλα πίτσα με ραπανάκια...

Τι να θυμηθώ και τι να αφήσω!

Και όλα αυτά, μετά από οργανωμένη και συνειδητή δική μου και του άντρα μου προσπάθεια να του αφιερώνουμε τον δικό του χρόνο, να τον αντιμετωπίζουμε όπως τον μεγάλο μιλώντας του και συζητώντας με αυτόν, τιμωρώντας τον για τα πράγματα για τα οποία θα τιμωρούσαμε και τον μεγάλο, ανταμείβοντάς τον αντίστοιχα για τα καλά, να τον χαίδολογάμε και να προσπαθούμε να του ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση.

Και το χειρότερο από όλα είναι ότι τον λυπάμαι τόσο πολύ. Τον βλέπω να υποφέρει και ξέρω πως ότι και να κάνω, δυστυχώς θα πρέπει να το ξεπεράσει μόνος του, σιγά σιγά.

Στο ενδιάμεσο, έχουμε κλειδώσει τα απορρυπαντικά, τα φάρμακα, το μπάνιο και δεν τον αφήνουμε στιγμή μόνο του.

Ευτυχώς δεν ξέρει να διαβάζει αλλιώς θα καταλάβαινε ότι με όλα αυτά τον έχει επιτύχει τον σκοπό του, να ασχολούμαστε δηλαδή μαζί του. Εγραψα ένα ολόκληρο άρθρο για την πάρτη του...

Αφιερωμένο στην δική μου αδελφή, παιδί σάντουιτς, που τα κατάφερε εξαίρετα. Μακάρι να της μοιάσει και ο Γιώργος μου!

ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΕΣ ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ

Χρειάζεται αρετή και τόλμη για να ξεκινήσεις ταξίδι 650 χιλιομέτρων με τρία παιδιά !
Εμείς γνωστοί θαρραλέοι εξερευνητές, απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και λοιπών ηρώων, το (ξανα)τολμήσαμε!
Κάθε φορά πιστεύουμε ότι επειδή μεγαλώνουν τα παιδιά το ταξίδι θα είναι πιο ευχάριστο και πιο εύκολο. Κάθε φορά διαψευδόμαστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Κάπου στην Μαλακάσα (περίπου 625 χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό μας!) ακούμε την ειδική ερώτηση: «Μαμά, φτάνουμε στην Χαλκιδική»????
Εκεί αντιλαμβανόμαστε ότι ήταν φρούδα η ελπίς του ομαλού και άκοπου ταξιδιού και ότι έπονται επιεικώς 6 ώρες γκρίνιας μπροστά!!!
Γιατί δεν είναι μόνο το «φτάσαμε?» είναι το:
«κατουριέμαι», «ανακατεύομαι», «βαριέμαι», «πεινάω», «διψάω», «νυστάζω» και άλλα ρήματα, τα οποία δεν ικανοποιούνται εύκολα εν κινήσει! Σε πρώτη φάση επιστρατεύονται τα ειδικά CD με τα παιδικά τραγουδάκια και παραμύθια. Εκεί τρώμε περίπου μία μιάμιση ώρα, αλλά μετά αρχίζει και γκρινιάζει ο οδηγός : «θα κοιμηθώ», «ακόμα να τελειώσει ο πινόκιο?», «πόσες φορές πρέπει να ακούσουμε τα ζουζούνια να τραγουδάνε για τα ζωάκια?», οπότε περνάμε από την Σκύλλα στην Χάρυβδη και κλείνει το CD…..
Τώρα?
Τώρα είναι η ώρα για το παιχνίδι με τις ταινίες…
Πως την λέγανε την αγαπημένη του Αλλαντίν? Πως λέγανε το κοριτσάκι στο Μπαμπούλας Α.Ε.?, Τι ζώο ήταν ο Ρομπέν των Δασών? Τι αυτοκίνητο ήταν η Σάλλυ στα «Αυτοκίνητα»?, πως λέγανε την γυναίκα του κυρίου Απίθανου?
Με αυτό τον τρόπο περνάει καμία ωρίτσα ακόμη…
Μετά επιστρατεύω τα σάντουιτς, μπισκότα, χυμούς (με κίνδυνο ρουκέτες εμετού, αλλά «πεινάω, πεινάω, πεινάω»!!!)και με ακόμη μεγαλύτερη γκρίνια του οδηγού: "χάλια θα το κάνουν το αυτοκίνητο. Χτες το έπλυνα!"
Τέλος, μετά από 20 ερωτήσεις του στυλ:
-«ακόμα δεν φτάσαμε»?
- «Που είμαστε? Στη Λαμία? Δηλαδή φύγαμε από την Ελλάδα?»
- «Τι ώρα είναι τώρα στη Χαλκιδική? Είναι μέρα ή νύχτα?»
Έρχεται και το καίριο ερώτημα…
«Να δούμε DVD» (στο φορητό, το οποίο κάποιος χριστιανός μας λυπήθηκε και μας το πήρε δώρο)…
Και αφού έχουμε εξαντλήσει τα «μα δες τι ωραία που είναι έξω, το τοπίο τη θάλασσα, το βουνό, τις αγελάδες κτλ.» υποκείπτουμε !
Και σκέφτεται ο αθώος νους, τουλάχιστον τώρα θα ξεκουραστείτε…
Αμ δε! Πρώτα δεν συμφωνούν στην ταινία που θέλουν να δούνε! Μετά δεν αποφασίζουν ποιος θα το κρατάει στην αγκαλιά του! Μετά σταματάμε για βενζίνη και το DVD κλείνει… Άλλο δράμα αυτό…
Και μετά φτάνει αυτό που λέω πάντα " Η καλύτερη ώρα του ταξιδιού"! Πέφτουν όλοι για ύπνο και φτάνουμε και εκεί ξεχνιούνται όλα!


Περνάμε πέντε- έξι ειδυλλιακές μέρες και ξαναμπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να ακούσουμε ακριβώς δέκα λεπτά μετά την αναχώρηση μια φωνούλα να λέει:

«φτάνουμε στην Αθήνα?»

Άντε και του χρόνου με υγεία!

Τι το θες το iphone?

Όταν πρωτοσκέφτηκα να φτιάξω αυτό το blog, φοβήθηκα ότι θα γίνω μονότονη μιλώντας συνέχεια για τους γιους μου, την δουλειά και το καράτε…
Ευτυχώς όμως συνέβη κάτι που βοήθησε να αλλάξω θεματολογία. Αφού ζήλεψα ένα συνάδελφο που εμφανίστηκε εδώ μία μέρα με ένα ακριβοθώρητο iphone (το απόλυτο gadget) για όλους τους συναδέλφους εδώ, μπήκα στο ebay , (βολεύει και η ισοτιμία του δολαρίου) και με συνοπτικές διαδικασίες αγόρασα ένα.
Με ενημέρωσε ο καλός κύριος που μου το πούλησε ότι το έστειλε, μπήκα στο USPS track and confırm και είδα ότι έφτασε στην Ελλάδα στις 27/3/2008! Το ίδιο ζοφερό βράδυ έλαβα ένα e-mail από το ebay loss prevention department, που έλεγε ότι ο τύπος που μου το πούλησε για λόγους που δεν μπορούν να μπουν έχει μπει σε black lıst έχουν βγάλει όλα του τα προιόντα και άλλα δυσοίωνα… Με ζώνουν τα φίδια και αναρωτιέμαι εάν τελικά στο ταχυδρομείο θα βρω ένα κουτί καραμέλες… ή καμία ευχητήρια κάρτα του στυλ so long sucker!
Με τρεμάμενα πόδια έφτασα στο ταχυδρομείο την Τρίτη το πρωϊ να δω τι ήρθε. Παίρνω το πακετάκι το ανοίγω και ω του θαύματος! Ένα γυαλιστερό, ολοκαίνουριο iphone με το κουτάκι του και τα εξαρτήματα του, υπέροχο!!!
Ξεκινάω αμέσως την εξερεύνηση του απολύτου gadget, να δω όλα τα εκπληκτικά πράγματα που κάνει, και μαζί με εμένα, όλοι οι γνωστοί και φίλοι που είδαν το καινούριο αυτό εξωτικό προϊόν!
Όλα αυτά μέχρι την χθεσινή αποφράδα ημέρα που η οθόνη πέθανε… Για όποιον δεν ξέρει τι είναι το iphone, είναι ένα τηλέφωνο που δεν έχει κανένα κουμπί και όλες οι λειτουργίες γίνονται με ένα απλό άγγιγμα της οθόνης. Φαντάσου λοιπόν ήττα όταν η οθόνη είναι εντελώς νεκρή και δεν ανταποκρίνεται όχι σε άγγιγμα αλλά ούτε σε κλωτσιά (δεν την κλώτσησα, αλλά βρέθηκα δευτερόλεπτα μακριά από αυτό!!). Μπήκα στο σχετικό site, έκανα όλα τα απαραίτητα, τίποτα. Τσακώθηκα με τον άντρα μου που με ρωτούσε όλο ενδιαφέρον ο κακομοίρης (και μιας και έβλεπε πόσο είχα στεναχωρηθεί) αν υπάρχει πρόοδος (ΚΑΘΕ 5 ΛΕΠΤΑ!!) το οποίο είναι ιδιαίτερα κουραστικό ΕΙΔΙΚΑ εάν δεν υπάρχει καμία πρόοδος!!
Τελικά εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια και αποφάσισα ότι δεν γίνεται να είσαι και μαμά και εργαζόμενη και νοικοκυρά και γκατζετάκιας!!!!
Τι το θες το iphone?? E???

Ένα ξεκούραστο Σαββατοκύριακο!

ΣΑΒΒΑΤΟ: Το μωρό ξύπνησε στις πεντέμιση (ναι! το πρωί)…
Οι δύο μεγάλοι στις εξίμιση! (τις καθημερινές σκοτωνόμαστε για να σηκωθούν στις επτά παρά τέταρτο!).
Ας είναι όμως… αισθάνομαι ότι τα βλέπω τόσο λίγο που και αυτές οι ώρες είναι κέρδος! Στις οχτώμιση πήγαμε για ψώνια με τους δύο μεγάλους, γεγονός το οποίο νομίζω ότι θα αύξησε την πώληση προφυλακτικών κατά τουλάχιστον 20% τις επόμενες ώρες! Φώναζαν και τσίριζαν όλο ενθουσιασμό και ζητάγαν ότι κατέβει στο κεφάλι τους! Καρύδες, ανανάδες (για την ακρίβεια το σπίτι του Bob σφουγγαράκι…), ντοματάκια, σταφύλια και άλλα λαχανικά και φρούτα της εποχής… Θέλανε να πάρουμε ένα κεφάλι κότας από τον χασάπη και άλλα δόκιμα!! Όλο το σούπερ μάρκετ είχε σταματήσει τα ψώνια του και μας κοίταζε…
Γύρισα και μαγείρεψα μακαρόνια με κιμά (δύο ειδών μακαρόνια, διαφορετικά για μικρούς και για μεγάλους) και σπανακόρυζο. Έψησα το ψωμί που ζύμωσα το πρωί και τάισα σπανακόρυζο το μωρό. Μετά για να μην μείνουμε πίσω και σε καλλιέργεια πήγαμε σύσσωμοι, σε παρουσίαση παιδικού βιβλίου "Όχι στον μεταλλαγμένο κακό λύκο" του Στέλιου Πελασγού, το αγοράσαμε βεβαίως (αυτό και τέσσερα πέντε ακόμη!) και γυρίσαμε πιο σοφοί και πιο πεινασμένοι. Κοίμησα το μωρό στις δυόμιση και κοιμήθηκα αγκαλιά με το μεσαίο μου αρκουδάκι μία απολύτως απαραίτητη για την επιβίωση ώρα!
Στις τέσσερις παρά τέταρτο εγερτήριο για να πάμε στα ποντιακά (απαρτία και τα τρία παιδιά!) από όπου φύγαμε στις πεντέμιση. Η τρελή και ξεκούραστη φυσικά μαμά, άλλαξε και έφυγα για καράτε. Μετά από μία εξοντωτική προπόνηση μιάμισης ώρας, γύρισα, μπανιαρίσαμε και τα τρία γουρουνάκια τα βάλαμε για ύπνο και ασχολήθηκα με τα χόμπυ μου (όπως με κοροϊδεύει ο άντρας μου) ήτοι, άπλωμα ρούχων, σκούπισμα, πλύσιμο πιάτων συμμάζεμα κτλ.. βρήκα το κουράγιο να κάνω ένα μπάνιο και να λιποθυμήσω κατά τις έντεκα….
...για να ξυπνήσω την Κυριακή στις έξι παρά δέκα (με το γνωστό ξυπνητήρι των 14 μηνών). Βεβαίως άπαντες οι τρομοκράτες ήταν ξύπνιοι κατά τις 7. Ο μπαμπάς μας σηκώθηκε και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια κατά τις 9 γιατί θα ερχόταν στο σπίτι οι φιλενάδες μου! Μέχρι τις δέκα και μισή είχα: ταϊσει φρουτόκρεμα τον μικρό, ταίσει μακαρόνια με κιμά τους μεγάλους,ταίσει ξανά σπανακόρυζο το μωρό το οποίο λύσσαξε όταν είδε τους άλλους να τρώνε, φτιάξει και ψήσει κέικ, φτιάξει και ψήσει αρνάκι με πατάτες στον φούρνο, κοιμίσει το μωρό.
Ήρθαν οι φίλες με άλλα τρία παιδιά σύνολο και έγινε ο χαμός!!! Μέχρι ξεχασμένες σερπαντίνες βγήκαν απ’τα ντουλάπια. Δυόμιση η ώρα έφυγαν οι φιλενάδες μου και αφού κάναμε ένα ντου και ξανακάναμε την παράγκα σπίτι, ήρθαν οι φίλοι του καλού μου! Πήρα λοιπόν τους τρεις άντρες μου και πήγαμε για καφεδάκι στο Flocafe! Γυρίσαμε, ξαναμαγείρεψα (για αύριο, γιατί τι θα φάμε την Δευτέρα?) ντύθηκα σαν την παλαβή και φύγαμε για παιδικό πάρτυ.
Γυρίσαμε στις ενιάμιση, και κοιμήθηκα στη 1 (αφού ασχολήθηκα ενδελεχώς με τα χόμπυ μου όπως πάντα…)
Περίεργο που σήμερα το πρωί, δεν άκουσα ξυπνητήρι, δεν άκουσα το σχολικό που κόρναρε, ούτε την συνοδό που χτύπαγε το κουδούνι και ξύπνησα στις εφτάμιση σαν να έχει περάσει από πάνω μου τραίνο…..
Άντε καλή μας εβδομάδα…