Όταν τα αυτονόητα, δεν είναι αυτονόητα.

Προχθές σκεφτόμουν ότι μαλώνω τα παιδιά μου πολύ και κάποιες φορές ίσως άδικα.
Ο ένας λόγος είναι μάλον η προσωπική μου κούραση. Ο άλλος λόγος είναι ότι δεν έχω ακόμη καταλάβει (παρότι μεγαλώνω το τρίτο μου παιδί τώρα…) ότι δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο στα παιδιά.
Και όταν λέω τίποτα, εννοώ τίποτα.
Μαλώνω το μωρό γιατί πιάνει το βουρτσάκι της λεκάνης, αλλα όχι όταν πιάνει την βούρτσα για τα μαλλιά μου. Τον μαλώνω και του φωνάζω γιατί πιάνει αυτό το βρωμερό πράγμα ενώ για τον καημένο τον μικρό είναι ακριβώς το ίδιο. Τον μαλώνω γιατί τρώει πράγματα από το πάτωμα, ενώ ο καημενούλης δεν καταλαβαίνει ακομη (δύο ετών) ποια είναι η διαφορά του χαλιού από το πιάτο…
Πως καταλαβαίνει ένα παιδί ποιο είναι το καθαρό και ποιο είναι το βρώμικο (ή «μόλικο» όπως το λέει ο δικός μου ο τζουτζούκος). Ξέρει τι είναι τα μικρόβια? Ξέρει ότι τα κακά δεν τα πιάνουμε?
Τον μαλώνω γιατί πιάνει τα cd με τα χέρια, γιατί πάει να βάλει τα χέρια του στην λεκάνη, γιατί πάει να βάλει αντί για οδοντόκρεμα την κρέμα σώματος… Πως να του εξηγήσεις ότι μπορεί να πλατσουρίζει στην μπανιέρα όσο θέλει, αλλά δεν μπορει να πλατσουρίσει στην λακούβα με τα λασπόνερα στη μέση του δρόμου?
Πόσες πολλές απαιτήσεις από ένα τόσο μικρό ανθρωπάκι! Πόσα πράγματα θεωρώ αυτονόητα για αυτόν τον μικρό οικιακό νάνο….
Συνήθως στο τέλος της ημέρας με κατατρώνε οι τύψεις. Το δουλεύω όμως και πιστεύω ότι βελτιώνομαι!

Τα παιδιά δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα τα τρομάξει ή τι θα τους φανεί περίεργο, ή τι θα τα εντυπωσιάσει.

Βλέπεις την γνωστή παιδική ταινία MΠΑΜΠΟΥΛΑΣ Α.Ε. και λες
«όχι, το παιδί μου θα φρικάρει βλέποντας όλα αυτά τα τέρατα» και διαπιστώνεις έκπληκτος ότι ούτε καν βλεφαρίζει. Και γιατί θα έπρεπε άραγε?
Γιατί να φοβηθεί έναν οινοπνευματί μπαμπούλα με λιλά βούλες και όχι μία καφετή λεοπάρδαλη με μαύρες βούλες?
Γιατί να είναι ο στρογγυλός μονόφθαλμος ήρωας της ταινίας πιο τρομακτικός για ένα παιδί από έναν ελέφαντα με πελώρια προβοσκίδα ή μία καμήλα με μεγάλη καμπούρα.
Πως θα ξέρει το παιδί ότι τα ζώα είναι φυσιολογικά και τα άλλα είναι τέρατα?
Η απάντηση είναι ότι δεν θα μπορεί. Αυτές οι έννοιες διαμορφώνονται από εμάς και τον κοινωνικό περίγυρο στο παιδί, όσο αυτό μεγαλώνει. Εμείς του λέμε ότι οι σκύλοι είναι φυσιολογικά όντα ενώ τα όντα με τα 12 μάτια της ταινίας είναι τέρατα.

Βλέπουν τον Χάρυ Πόττερ και από όλο το έργο με τα τέρατα , τα φίδια, τους μάγους και τα θηρία, τους δράκους και τους γίγαντες, τους κένταυρους και τους ιππόγρυπες, τα τρομάζει ένα ζωντανό βιβλίο που δαγκώνει. Φυσιολογικο. Εχουν επαφή με βιβλία, και κανένα από αυτά δεν δάγκωνε έως σήμερα!

Ας μπούμε λίγο στην θέση αυτών των μικρών ανθρώπων…
Η πραγματικότητα και η καθημερινότητά τους είναι τόσο διαφορετική από την δική μας…

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΕΡΟΣ Β'

Λοιπόν! Συνάντηση γονέων νούμερο 2, αρχές Δεκεμβρίου.
Έχω πάρει όλα τα ηρεμιστικά μου και τα χαλαρωτικά μου και ξεκινάω για το σχολείο.

(παρένθεση: Δεν ξεκινάω για το σχολείο! Φεύγω από το γραφείο για να πάω στο σχολείο, διότι οι δάσκαλοι των Δημοσίων σχολείων κάνουν τις συναντήσεις στις 12.30 το μεσημέρι δεδομένου ότι δεν μπορούν να κάνουν και υπερωρίες, δεδομένης της βαριάς τους εργασίας όλη την μέρα! Ως εκ τούτου, η εργαζόμενη μητέρα τριών παιδιών, φεύγει από το γραφείο, παίρνει το μετρό, παίρνει το αυτοκίνητο, πηγαίνει στο σχολείο, κάνει την συνάντηση, και μετά ξαναπαίρνει το αυτοκίνητο, παέι στο μετρό, παίρνει το μετρό, και γυρνάει στο γραφείο για να συνεχίσει την ξεκούραστη μέρα της!)

Φτάνει λοιπόν η μητέρα-Οδυσσέας στην συνάντηση για να δει την δασκάλα UFO. Περιμένει με αγωνία τα αποτελέσματα της προσπάθειας του μήνα. Δεν έχει πάρει τον μπαμπά μαζί γιατί φοβάται μην βρεθεί αυτή (η δασκάλα) στο χώμα και αυτός στην φυλακή!

Εγώ πρόοδο στο σπίτι δεν είδα. Η κασετίνα έφευγε από το σπίτι με τρία μολύβια, γόμα και ξύστρα και γύρναγε σπίτι με ένα μολύβι (αλλά όχι κάποιο από τα τρία δικά μας) και χωρίς γόμα και ξύστρα. Η Faber Castel, η rotring και άλλοι πωλητές σχολικών ειδών μου στέλνουν τακτικά ευχετήριες κάρτες και χαιρετίσματα ως μεγάλο χορηγό.

Τα βιβλία γυρνούσαν πατημένα, σκισμένα, και ποτέ όλα. Κάποτε μόνο το βιβλίο των εργασιών, άλλοτε μόνο των μαθηματικών, κάποιες φορές ΚΑΙ τετράδιο (τρελλο πάρτυ στο σπίτι), και η κυρία που τον παίρνει απο το σχολείο σε ρολο αστυνόμου Σαίνη να αλωνίζει κάθε μέρα την τάξη να βρει τα χαμένα μας υπάρχοντα.
Μέσα σε ένα μήνα χάσαμε 12 μολύβια, 5 γόμες και αμέτρητες ξύστρες. Αγοράσαμε δύο φορές το βιβλίο των εργασιών των Μαθηματικών και μία φορά το βιβλίο της γλώσσας.
Άρα από θέμα τάξης, τζίφος το αποτέλεσμα.
Μέσα μου όμως ήλπιζα ότι παρά τα προβλήματα, θα άκουγα τουλάχιστον ότι έχει σαφή πρόοδο στο γνωστικό κομμάτι (την οποία εγώ έβλεπα πλέον στο σπίτι). Πήγα λοιπόν με την καλύτερη δυνατή διάθεση που μπορεί να έχει άνθρωπος υπο αυτές τις συνθήκες.

Μπαίνω λοιπόν και χαιρετώ την γυναίκα και αναγκάζομαι να πιάσω το χέρι με την αφή ποδιού ψόφιου πουλιού, (κοκαλιάρικο, κρύο και άτονο) και κάθομαι.

Με το που κάθομαι μου βγάζει ένα χαρτί, προφανώς από κάποιο βιβλίο, το οποίο αναφέρει μία σειρά προβλημάτων συμπεριφοράς παιδιών, και μου κυκλώνει 4. Αδυναμία συγκέντρωσης, συνεχής κίνηση, αταξία (στα πράγματά του), και διάσπαση προσοχής.

Στην συνέχεια μου παρουσιάζει ένα πλάνο για το πως θα παρακολουθούμε σε εβδομαδιαία βάση την πρόοδό του σε κάθε ένα από αυτά τα θέματα.
Φιλότιμη προσπάθεια θα πει κανείς, και αυτό σκέφτηκα και εγώ, μέχρι που ξεκίνησε η συζήτηση:
- Λοιπόν πως πάει με τα μαθήματα?
- Ξέρετε λόγω των λόγων που σας περιέγραψα και την προηγούμενη φορά, δεν έχω διαμορφώσει ακόμη γνώμη για τις ικανότητες τού Γιώργου.
(δεύτερη παρένθεση: την προηγούμενη ημέρα γύρισε το τετράδιο ορθογραφία σπίτι και κάτω από την ημερομηνία που θα έπρεπε να έχει το κείμενο, είχε μία πρόταση της δασκάλας: "χάζευε και δεν πρόλαβε να γράψει την ορθογραφία του" και δίπλα μία σφραγίδα λυπημένη φατσούλα που έλεγε I am sorry!)

Ξερή η δύστυχη μάνα για δεύτερη φορά.

- Ξέρετε της λέω παρατηρώ ότι τον τελευταίο μήνα, είναι ακόμη πιο τσαπατσούλης από τον προηγούμενο. Εσείς δεν τους λέτε το μεσημέρι πριν φύγουν να μαζέψουν τα πράγματά τους, τα βιβλία τους κτλ?
- Τους το λέω΄.
- Και? της λέω ελαφρώς εκνευρισμένη. Εσείς το λέτε και ο δικός μου σας γράφει?
- Όχι μου λέει, απλώς είναι πολύ αφηρημένος και δεν με ακούει. Για παράδειγμα, μου λέει, χτες το μεσημέρι την ώρα του μαθήματος, έφτιαξε 10 σαΐτες και τις έβαλε κάτω από το θρανίο του.
Παθαίνω φυσικά ταμπλά εγώ με το που το ακούω αυτό. Κόρη καθηγητή ούσα, όταν ακούω τέτοια, μου σηκώνεται η τρίχα.

- Συγγνώμη, της λέω λίγο αγριεμένη αυτή την φορά, σε ποιο νούμερο σαϊτα πιστεύετε ότι θα έπρεπε να τον σταματήσετε δηλαδή. Στην πρώτη όχι, στην δέυτερη όχι, έως την δέκατη δεν βρήκατε τον τρόπο?

Τι ήθελα και το άνοιξα το στόμα μου? Την πιάνει κρίση....
-Τώρα είστε επιθετική, (βαριανασαίνοντας) και εγώ δεν μπορώ να συνεργάζομαι με αυτό το τρόπο, και εγώ έχω πτυχία και έχω κάνει σπουδές, και όλα αυτά που κάνω τα έχω μελετήσει, και υποθέτω (με αναστεναγμό και βαριά ανάσα) ότι θα πρέπει να ανεχτούμε η μία την άλλη μέχρι το τέλος του χρόνου. Αν παρακολουθούσε η Μάρθα Βούρτση θα έκαιγε όλες τις παλιές της ταινίες, και θα τις παρέδιδε όλα τα βραβεία.

Χρησιμοποιώ και τα δύο μου χέρια για να κλείσω το στόμα μου, μην αρχίσω να γελάω μέχρι δακρύων με την υστέρω και προσποιούμαι ότι την ακούω προσεκτικά, για να μην χρειαστεί να της πατήσω τις ωοθήκες (άμεση θεραπεία υστερίας).

- Εγώ μου λέει δεν πιστεύω στην πειθαρχία. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να χρησιμοποιούν τα παιδιά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους προς όφελός τους.
- Και προς ακριβώς χρησιμοποιείτε την τσαπατσουλιά του μικρού μου προς όφελός του? ρώτησα με γνήσια περιέργεια.

-Ήρθατε εδώ για να με κρίνετε, αλλά εγώ θα ακολουθήσω το πλάνο που σας είπα και θα τα ξαναπούμε σε ένα μήνα.

Εγώ έλεγα μόνο ναι, προκειμένου να τελειώσει γρήγορα αυτό που ζούσα και να γυρίσω σπίτι.

Φεύγοντας σκεφτόμουν αν έπρεπε να αισθάνομαι καταραμένη από τον Θεό που μου έτυχε αυτή η δασκάλα, ή τυχερή επειδή αυτή η δασκάλα έπεσε σε ΑΥΤΟ το παιδί το οποίο είναι βολικό και εύκολο.
Το ίδιο σενάριο στον πρώτο μου γιο, ήταν one way ticket στο φρενοκομείο.

Σε επόμενο τεύχος, κατάστρωση οικογενειακού σχεδίου δράσης!!!

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΜΑ

Λοιπόν, το κειμενάκι αυτό δεν το έγραψα εγώ.
Μου το στείλανε μέσω e-mail στα Αγγλικά, το μετέφρασα, του πρόσθεσα κάτι, του αφαίρεσα κάτι και σας το παραθέτω!
Μην παρεξηγηθούν οι μπαμπαδες, (ειδικά ένας μπαμπάς που είναι φανατικός αναγνώστης μου, εξαιρείται ρητά!) αλλά δυστυχώς η αλήθεια είνα πολύ κοντά σε αυτό.



Ξεκινάμε:

Η μαμά και ο μπαμπάς βλέπουν τηλεόραση.
Η μαμά λέει, « είμαι κουρασμένη, λέω να πάω για ύπνο»


Πάει στην κουζίνα να πιεί νερό, και επί τη ευκαιρία φτιάχνει τα σάντουιτς για το πρωϊνό της επόμενης μέρας. Ξεπλένει τα μπωλ από το ποπ κορν, βάζει στο ψυγείο το φαγητό που έμεινε από το βραδυνό και πλένει την κατσαρόλα. Βάζει τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων και το βάζει να πλένει. Βγάζει κρέας από την κατάψυξη για το αυριανό βραδυνό, γεμίζει το δοχείο της ζάχαρης, τσεκάρει αν υπάρχουν αρκετά δημητριακά και βγάζει μπωλ και κουτάλια στο τραπέζι για το πρωϊνό της επόμενης και ετοιμάζει την καφετιέρα για τον πρωϊνό καφέ.

Μετά βάζει μερικά βρεγμένα ρούχα στο στεγνωτήριο, μερικά βρώμικα ρούχα στο πλυντήριο, σιδερώνει ένα πουκάμισο για την επόμενη, και επί τη ευκαιρία του ράβει και ένα χαλαρό κουμπί. Παίρνει τα κομμάτια ενός παιχνιδιού από το τραπέζι για να το φυλάξει, βάζει το τηλέφωνο στην βάση του για να φορτίσει και τον τηλεφωνικό κατάλογο στο ντουλάπι. Ποτίζει τα φυτά, αδειάζει τα σκουπίδια και κρεμάει την πετσέτα του μπάνιου να στεγνώσει.

Χασμουριέται και τεντώνεται πηγαίνοντας στην κρεβατοκάμαρα. Σταματάει στο γραφείο και γράφει ένα σημείωμα στον δάσκαλο των παιδιών, ξεχωρίζει κάποια χρήματα για την εκδρομή του σχολείου και μαζεύει ένα πεταμένο βιβλίο πίσω από την καρέκλα.

Γράφει μία κάρτα γενεθλίων για ένα φίλο, βάζει διεύθυνση και γραμματόσημο στο φάκελο. Κάνει στα γρήγορα μια λίστα για τα ψώνια του σούπερ μάρκετ και τα βάζει και τα δύο δίπλα στην τσάντα της.
Μετά πλένει το πρόσωπό της με το 3 σε 1 καθαριστικό της, βάζει την κρέμα νυχτός και την αντιρυτιδική της, πλένει τα δόντια της και λιμάρει τα νύχια της.


Ο μπαμπάς φωνάζει: «νόμιζα ότι θα πας για ύπνο»

«Πηγαίνω» απαντάει η μαμά.

Βάζει λίγο νερό στο πιατάκι του σκύλου, και βγάζει έξω την γάτα, μετά επιβεβαιώνει ότι είναι κλειδωμένες οι πόρτες κι αναμμένα τα φώτα της αυλής.

Κοιτάζει ένα ένα τα παιδιά, κλέινει τις λάμπες τους και τις τηλεοράσεις, κρέμαει ένα πουκάμισο, βάζει κάτι βρώμικες κάλτσες στα άπλυτα, και λεέι στο ένα παιδί που έκανε ακόμη τα μαθήματά του, να πάει για ύπνο.
Πάει στο δωμάτιό της, βάζει το ξυπνητήρι, βγάζει τα ρούχα για την επόμενη μέρα και τακτοποιεί τα σκόρπια παπούτσια. Βάζει την κρέμα για τα χέρια, φοράει τις πυτζάμες της και ξαπλώνει.

Περίπου εκείνη την στιγμή ο μπαμπάς κλείνει την τηλεόραση και λέει « πάω για ύπνο».

…και πάει.
Κατευθείαν.








Καληνύχτα