Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Όταν τα αυτονόητα, δεν είναι αυτονόητα.

Προχθές σκεφτόμουν ότι μαλώνω τα παιδιά μου πολύ και κάποιες φορές ίσως άδικα.
Ο ένας λόγος είναι μάλον η προσωπική μου κούραση. Ο άλλος λόγος είναι ότι δεν έχω ακόμη καταλάβει (παρότι μεγαλώνω το τρίτο μου παιδί τώρα…) ότι δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο στα παιδιά.
Και όταν λέω τίποτα, εννοώ τίποτα.
Μαλώνω το μωρό γιατί πιάνει το βουρτσάκι της λεκάνης, αλλα όχι όταν πιάνει την βούρτσα για τα μαλλιά μου. Τον μαλώνω και του φωνάζω γιατί πιάνει αυτό το βρωμερό πράγμα ενώ για τον καημένο τον μικρό είναι ακριβώς το ίδιο. Τον μαλώνω γιατί τρώει πράγματα από το πάτωμα, ενώ ο καημενούλης δεν καταλαβαίνει ακομη (δύο ετών) ποια είναι η διαφορά του χαλιού από το πιάτο…
Πως καταλαβαίνει ένα παιδί ποιο είναι το καθαρό και ποιο είναι το βρώμικο (ή «μόλικο» όπως το λέει ο δικός μου ο τζουτζούκος). Ξέρει τι είναι τα μικρόβια? Ξέρει ότι τα κακά δεν τα πιάνουμε?
Τον μαλώνω γιατί πιάνει τα cd με τα χέρια, γιατί πάει να βάλει τα χέρια του στην λεκάνη, γιατί πάει να βάλει αντί για οδοντόκρεμα την κρέμα σώματος… Πως να του εξηγήσεις ότι μπορεί να πλατσουρίζει στην μπανιέρα όσο θέλει, αλλά δεν μπορει να πλατσουρίσει στην λακούβα με τα λασπόνερα στη μέση του δρόμου?
Πόσες πολλές απαιτήσεις από ένα τόσο μικρό ανθρωπάκι! Πόσα πράγματα θεωρώ αυτονόητα για αυτόν τον μικρό οικιακό νάνο….
Συνήθως στο τέλος της ημέρας με κατατρώνε οι τύψεις. Το δουλεύω όμως και πιστεύω ότι βελτιώνομαι!

Τα παιδιά δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα τα τρομάξει ή τι θα τους φανεί περίεργο, ή τι θα τα εντυπωσιάσει.

Βλέπεις την γνωστή παιδική ταινία MΠΑΜΠΟΥΛΑΣ Α.Ε. και λες
«όχι, το παιδί μου θα φρικάρει βλέποντας όλα αυτά τα τέρατα» και διαπιστώνεις έκπληκτος ότι ούτε καν βλεφαρίζει. Και γιατί θα έπρεπε άραγε?
Γιατί να φοβηθεί έναν οινοπνευματί μπαμπούλα με λιλά βούλες και όχι μία καφετή λεοπάρδαλη με μαύρες βούλες?
Γιατί να είναι ο στρογγυλός μονόφθαλμος ήρωας της ταινίας πιο τρομακτικός για ένα παιδί από έναν ελέφαντα με πελώρια προβοσκίδα ή μία καμήλα με μεγάλη καμπούρα.
Πως θα ξέρει το παιδί ότι τα ζώα είναι φυσιολογικά και τα άλλα είναι τέρατα?
Η απάντηση είναι ότι δεν θα μπορεί. Αυτές οι έννοιες διαμορφώνονται από εμάς και τον κοινωνικό περίγυρο στο παιδί, όσο αυτό μεγαλώνει. Εμείς του λέμε ότι οι σκύλοι είναι φυσιολογικά όντα ενώ τα όντα με τα 12 μάτια της ταινίας είναι τέρατα.

Βλέπουν τον Χάρυ Πόττερ και από όλο το έργο με τα τέρατα , τα φίδια, τους μάγους και τα θηρία, τους δράκους και τους γίγαντες, τους κένταυρους και τους ιππόγρυπες, τα τρομάζει ένα ζωντανό βιβλίο που δαγκώνει. Φυσιολογικο. Εχουν επαφή με βιβλία, και κανένα από αυτά δεν δάγκωνε έως σήμερα!

Ας μπούμε λίγο στην θέση αυτών των μικρών ανθρώπων…
Η πραγματικότητα και η καθημερινότητά τους είναι τόσο διαφορετική από την δική μας…

2 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πραγματικά απρόβλεπτα τα μικρά, γι' αυτό και πρέπει μέχρι κάποια ηλικία να είμαστε οι "φύλακες άγγελοί" τους.

΄Οχι καταπιεστικά, αλλά με γνώμονα την πρόληψη και τη σωστή προετοιμασία να τα εκπαιδεύσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα, ώστε να να λειτουργήσουν ως αυτονομες προσωπικότητες.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

rtmone's complex είπε...

Kαλησπέρα και συγχαρητήρια για το καταπληκτικό σας blog! Aν θέλετε να σας ενημερώνουμε για τις δράσεις μας που αφορούν τη ζωγραφική παιδικού δωματίου, μπορείτε να μας στείλετε το mail σας στο imaginaryrooms@gmail.com . Θα χαρούμε να ακούσουμε και οποιοδήποτε σχόλιο για τη δουλειά μας(www.imaginaryrooms.com)!