Κυριακή 20 Ιουλίου 2008

Η μαμά λείπει ταξίδι για δουλειάς (μέρος Β)

Σε συνέχεια του μέρους Α’ θα παραθέσω ένα από τα καλύτερα και το ένα από τα χειρότερα ταξίδια για δουλειά!

Και τα δύο ήταν εξαιρετικά πρόσφατα.

Το χειρότερο ήταν πριν δύο εβδομάδες, ταξίδι σε ανατολική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Δεν υπήρχε απευθείας πτήση και έτσι πετάξαμε μέσω Γερμανίας. Δεν ήμουν μόνη μου. Ήμουν με άλλες δύο συναδέλφους και γενικά το ταξίδι από πλευράς δουλειάς πήγε καλά .......ώσπου έφτασε η ώρα της επιστρoφής.

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο μας ελέγχουν σαν ιρακινούς τρομοκράτες και κάποια στιγμή απογειωνόμαστε. Οι θέσεις μας είναι οι προτελευταίες από το τέλος. Κάποια στιγμή, μας έρχεται στη μύτη μία εξαιρετικής οσμής μυρωδιά (που είναι η chanel no5? ακριβώς απέναντι). Το αποδίδουμε καλοπροαίρετα στην γειτνίασή μας με τις τουαλέτες. Σε πέντε λεπτά ξανά η ίδια μαγευτική μυρωδιά. Λέμε ξανά οι τουαλέτες. Την Τρίτη φορά, σκεφτόμαστε να ρίξουμε και μια ματιά στις τουαλέτες να δούμε τι γίνεται και διαπιστώνουμε ότι οι τουαλέτες είναι παντελώς άδεις και αρχίζουμε να ψαχνόμαστε αλλιώς. Ανακαλύπτουμε λοιπόν ότι ο κύριος ο οποίος κάθεται στο μπροστινό κάθισμα, πέρδεται ασυστόλως και σε τακτά χρονικά διαστήματα (με εξαίρεση έναν σαραντάλεπτο ύπνο). Ευτυχώς για να μην σπάσει στις αποσκευές, είχα στην τσάντα μου ένα μπουκαλάκι άρωμα με το οποίο ψεκάζαμε τον αέρα καθε φορά που υπήρχε επιδρομή, και καταφέραμε να βγάλουμε το ταξίδι!. Στο μεταξύ είχα ήδη αρχίσει να ανησυχώ μήπως Παβλοφικώς, κάθε φορά που μυρίζω Armanimania μου έρχεται στο μυαλό .... η άλλη μυρωδιά!

Στην συνέχεια φτάνοντας στο αεροδρομιο του Μονάχου με 15 λεπτά καθυστέρηση (σε σύνολο 30 λεπτών για να προλάβουμε την ανταποκριση), μας ξαναψάχνουν και μας φέρονται σαν τον Osama Bin Landen,ως εκ τούτου χάνουμε το αεροπλάνο μας για Αθήνα. H εξαιρετικά ευγενής υπάλληλος της Lufthansa μας ενημερώνει ότι ότι και να κάνουμε, ο μόνος τρόπος να γυρίσουμε Αθήνα χωρίς να διανυκτερεύσουμε στο Μόναχο, είναι μέσω Βουδαπέστης. Με αυτό το ωραίο κόλπο θα φτάσουμε στην Αθήνα αντί της συνήθους 10.45, στις 02.45!!!

Δεν έχουμε και πολλές επιλογές και ξεκινάει ο Μαραθώνιος των αεροδρομίων, και των Duty Free (και να έχω και το άγχος με ποια βαλίτσα θα φτάσω στην Αθήνα από τις τόσες μετακινήσεις!). Στην Βουδαπέστη επιβιβάζεται μαζί μας ένα σμήνος ισπανών τουριστών στο αίσχιστο σημείο της εξαθλίωσης...Ο ένας εξ αυτών κάθεται δίπλα στην μία δυστυχή συνάδελφο (μία εξαιρετικά comme il faut δεσποινίδα, με πιάνο γαλλικά κτ.λ.) και βγάζει τα παπούτσια του. Αφού την συνεφέρουμε από την ελαφρά λιποθυμία που της ήρθε απο την ευωδία, ανακαλύπτουμε ότι η κάλτσα του έχει μία τρύπα στο μέγεθος της Ισπανίας (στον χάρτη!) και το χρώμα του ποδιού από κάτω μας έκανε να σκεφτούμε μήπως ήρθε από την Ισπανία στη Βουδαπέστη πεζός...

Έκανε η κακομοίρα την καρδιά της πέτρα, άρχισε να αναπνέει από το στόμα και σκέφτηκε: δυόμιση ώρες είναι θα περάσουν...

Ήρθαν οι αεροσυνοδοί να μας κεράσουν σαντουϊτσάκια, ο τύπος πήρε δύο και η φίλη μου ένα. Όταν έφαγε δύο μπουκιές αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να φάει άλλο (δεν γίνεται να τρως ΚΑΙ να αναπνέεις από το στόμα ταυτοχρόνως) και πάει να το δώσει στην αεροσυνοδό που μαζεύει τα σκουπίδια. Ο τύπος της λέει (σε άψογα αγγλικά)

- Not good?

-No, it is good. του απαντάει η φίλη μου

- Are you going to eat it?

-No I am not hungry, του απαντάει ευγενέστατη η δικιά μου

- Can I have it

- Sure

Και το παίρνει (το μισοφαγωμένο σάντουιτς) και το τρώει...

Τελικά φτάνουμε στα σπιτάκια μας στι 04.00 το πρωϊ, φρέσκες σαν μαραμένα βλήτα και παραδόξως με τις σωστές βαλίτσες.

Στο επόμενο τεύχος το καλύτερο ταξίδι.....

1 σχόλιο:

pediatre είπε...

Να είσαι καλά βρε κουνιαδούλα. Σε διαβάζω και νιώθω ξεκούραστος.
Το «Παβλοφικώς, κάθε φορά που μυρίζω Armanimania μου έρχεται στο μυαλό .... η άλλη μυρωδιά!», με τρέλανε!!!
Καλό καλοκαίρι