Όταν τα αυτονόητα, δεν είναι αυτονόητα.

Προχθές σκεφτόμουν ότι μαλώνω τα παιδιά μου πολύ και κάποιες φορές ίσως άδικα.
Ο ένας λόγος είναι μάλον η προσωπική μου κούραση. Ο άλλος λόγος είναι ότι δεν έχω ακόμη καταλάβει (παρότι μεγαλώνω το τρίτο μου παιδί τώρα…) ότι δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο στα παιδιά.
Και όταν λέω τίποτα, εννοώ τίποτα.
Μαλώνω το μωρό γιατί πιάνει το βουρτσάκι της λεκάνης, αλλα όχι όταν πιάνει την βούρτσα για τα μαλλιά μου. Τον μαλώνω και του φωνάζω γιατί πιάνει αυτό το βρωμερό πράγμα ενώ για τον καημένο τον μικρό είναι ακριβώς το ίδιο. Τον μαλώνω γιατί τρώει πράγματα από το πάτωμα, ενώ ο καημενούλης δεν καταλαβαίνει ακομη (δύο ετών) ποια είναι η διαφορά του χαλιού από το πιάτο…
Πως καταλαβαίνει ένα παιδί ποιο είναι το καθαρό και ποιο είναι το βρώμικο (ή «μόλικο» όπως το λέει ο δικός μου ο τζουτζούκος). Ξέρει τι είναι τα μικρόβια? Ξέρει ότι τα κακά δεν τα πιάνουμε?
Τον μαλώνω γιατί πιάνει τα cd με τα χέρια, γιατί πάει να βάλει τα χέρια του στην λεκάνη, γιατί πάει να βάλει αντί για οδοντόκρεμα την κρέμα σώματος… Πως να του εξηγήσεις ότι μπορεί να πλατσουρίζει στην μπανιέρα όσο θέλει, αλλά δεν μπορει να πλατσουρίσει στην λακούβα με τα λασπόνερα στη μέση του δρόμου?
Πόσες πολλές απαιτήσεις από ένα τόσο μικρό ανθρωπάκι! Πόσα πράγματα θεωρώ αυτονόητα για αυτόν τον μικρό οικιακό νάνο….
Συνήθως στο τέλος της ημέρας με κατατρώνε οι τύψεις. Το δουλεύω όμως και πιστεύω ότι βελτιώνομαι!

Τα παιδιά δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα τα τρομάξει ή τι θα τους φανεί περίεργο, ή τι θα τα εντυπωσιάσει.

Βλέπεις την γνωστή παιδική ταινία MΠΑΜΠΟΥΛΑΣ Α.Ε. και λες
«όχι, το παιδί μου θα φρικάρει βλέποντας όλα αυτά τα τέρατα» και διαπιστώνεις έκπληκτος ότι ούτε καν βλεφαρίζει. Και γιατί θα έπρεπε άραγε?
Γιατί να φοβηθεί έναν οινοπνευματί μπαμπούλα με λιλά βούλες και όχι μία καφετή λεοπάρδαλη με μαύρες βούλες?
Γιατί να είναι ο στρογγυλός μονόφθαλμος ήρωας της ταινίας πιο τρομακτικός για ένα παιδί από έναν ελέφαντα με πελώρια προβοσκίδα ή μία καμήλα με μεγάλη καμπούρα.
Πως θα ξέρει το παιδί ότι τα ζώα είναι φυσιολογικά και τα άλλα είναι τέρατα?
Η απάντηση είναι ότι δεν θα μπορεί. Αυτές οι έννοιες διαμορφώνονται από εμάς και τον κοινωνικό περίγυρο στο παιδί, όσο αυτό μεγαλώνει. Εμείς του λέμε ότι οι σκύλοι είναι φυσιολογικά όντα ενώ τα όντα με τα 12 μάτια της ταινίας είναι τέρατα.

Βλέπουν τον Χάρυ Πόττερ και από όλο το έργο με τα τέρατα , τα φίδια, τους μάγους και τα θηρία, τους δράκους και τους γίγαντες, τους κένταυρους και τους ιππόγρυπες, τα τρομάζει ένα ζωντανό βιβλίο που δαγκώνει. Φυσιολογικο. Εχουν επαφή με βιβλία, και κανένα από αυτά δεν δάγκωνε έως σήμερα!

Ας μπούμε λίγο στην θέση αυτών των μικρών ανθρώπων…
Η πραγματικότητα και η καθημερινότητά τους είναι τόσο διαφορετική από την δική μας…

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΕΡΟΣ Β'

Λοιπόν! Συνάντηση γονέων νούμερο 2, αρχές Δεκεμβρίου.
Έχω πάρει όλα τα ηρεμιστικά μου και τα χαλαρωτικά μου και ξεκινάω για το σχολείο.

(παρένθεση: Δεν ξεκινάω για το σχολείο! Φεύγω από το γραφείο για να πάω στο σχολείο, διότι οι δάσκαλοι των Δημοσίων σχολείων κάνουν τις συναντήσεις στις 12.30 το μεσημέρι δεδομένου ότι δεν μπορούν να κάνουν και υπερωρίες, δεδομένης της βαριάς τους εργασίας όλη την μέρα! Ως εκ τούτου, η εργαζόμενη μητέρα τριών παιδιών, φεύγει από το γραφείο, παίρνει το μετρό, παίρνει το αυτοκίνητο, πηγαίνει στο σχολείο, κάνει την συνάντηση, και μετά ξαναπαίρνει το αυτοκίνητο, παέι στο μετρό, παίρνει το μετρό, και γυρνάει στο γραφείο για να συνεχίσει την ξεκούραστη μέρα της!)

Φτάνει λοιπόν η μητέρα-Οδυσσέας στην συνάντηση για να δει την δασκάλα UFO. Περιμένει με αγωνία τα αποτελέσματα της προσπάθειας του μήνα. Δεν έχει πάρει τον μπαμπά μαζί γιατί φοβάται μην βρεθεί αυτή (η δασκάλα) στο χώμα και αυτός στην φυλακή!

Εγώ πρόοδο στο σπίτι δεν είδα. Η κασετίνα έφευγε από το σπίτι με τρία μολύβια, γόμα και ξύστρα και γύρναγε σπίτι με ένα μολύβι (αλλά όχι κάποιο από τα τρία δικά μας) και χωρίς γόμα και ξύστρα. Η Faber Castel, η rotring και άλλοι πωλητές σχολικών ειδών μου στέλνουν τακτικά ευχετήριες κάρτες και χαιρετίσματα ως μεγάλο χορηγό.

Τα βιβλία γυρνούσαν πατημένα, σκισμένα, και ποτέ όλα. Κάποτε μόνο το βιβλίο των εργασιών, άλλοτε μόνο των μαθηματικών, κάποιες φορές ΚΑΙ τετράδιο (τρελλο πάρτυ στο σπίτι), και η κυρία που τον παίρνει απο το σχολείο σε ρολο αστυνόμου Σαίνη να αλωνίζει κάθε μέρα την τάξη να βρει τα χαμένα μας υπάρχοντα.
Μέσα σε ένα μήνα χάσαμε 12 μολύβια, 5 γόμες και αμέτρητες ξύστρες. Αγοράσαμε δύο φορές το βιβλίο των εργασιών των Μαθηματικών και μία φορά το βιβλίο της γλώσσας.
Άρα από θέμα τάξης, τζίφος το αποτέλεσμα.
Μέσα μου όμως ήλπιζα ότι παρά τα προβλήματα, θα άκουγα τουλάχιστον ότι έχει σαφή πρόοδο στο γνωστικό κομμάτι (την οποία εγώ έβλεπα πλέον στο σπίτι). Πήγα λοιπόν με την καλύτερη δυνατή διάθεση που μπορεί να έχει άνθρωπος υπο αυτές τις συνθήκες.

Μπαίνω λοιπόν και χαιρετώ την γυναίκα και αναγκάζομαι να πιάσω το χέρι με την αφή ποδιού ψόφιου πουλιού, (κοκαλιάρικο, κρύο και άτονο) και κάθομαι.

Με το που κάθομαι μου βγάζει ένα χαρτί, προφανώς από κάποιο βιβλίο, το οποίο αναφέρει μία σειρά προβλημάτων συμπεριφοράς παιδιών, και μου κυκλώνει 4. Αδυναμία συγκέντρωσης, συνεχής κίνηση, αταξία (στα πράγματά του), και διάσπαση προσοχής.

Στην συνέχεια μου παρουσιάζει ένα πλάνο για το πως θα παρακολουθούμε σε εβδομαδιαία βάση την πρόοδό του σε κάθε ένα από αυτά τα θέματα.
Φιλότιμη προσπάθεια θα πει κανείς, και αυτό σκέφτηκα και εγώ, μέχρι που ξεκίνησε η συζήτηση:
- Λοιπόν πως πάει με τα μαθήματα?
- Ξέρετε λόγω των λόγων που σας περιέγραψα και την προηγούμενη φορά, δεν έχω διαμορφώσει ακόμη γνώμη για τις ικανότητες τού Γιώργου.
(δεύτερη παρένθεση: την προηγούμενη ημέρα γύρισε το τετράδιο ορθογραφία σπίτι και κάτω από την ημερομηνία που θα έπρεπε να έχει το κείμενο, είχε μία πρόταση της δασκάλας: "χάζευε και δεν πρόλαβε να γράψει την ορθογραφία του" και δίπλα μία σφραγίδα λυπημένη φατσούλα που έλεγε I am sorry!)

Ξερή η δύστυχη μάνα για δεύτερη φορά.

- Ξέρετε της λέω παρατηρώ ότι τον τελευταίο μήνα, είναι ακόμη πιο τσαπατσούλης από τον προηγούμενο. Εσείς δεν τους λέτε το μεσημέρι πριν φύγουν να μαζέψουν τα πράγματά τους, τα βιβλία τους κτλ?
- Τους το λέω΄.
- Και? της λέω ελαφρώς εκνευρισμένη. Εσείς το λέτε και ο δικός μου σας γράφει?
- Όχι μου λέει, απλώς είναι πολύ αφηρημένος και δεν με ακούει. Για παράδειγμα, μου λέει, χτες το μεσημέρι την ώρα του μαθήματος, έφτιαξε 10 σαΐτες και τις έβαλε κάτω από το θρανίο του.
Παθαίνω φυσικά ταμπλά εγώ με το που το ακούω αυτό. Κόρη καθηγητή ούσα, όταν ακούω τέτοια, μου σηκώνεται η τρίχα.

- Συγγνώμη, της λέω λίγο αγριεμένη αυτή την φορά, σε ποιο νούμερο σαϊτα πιστεύετε ότι θα έπρεπε να τον σταματήσετε δηλαδή. Στην πρώτη όχι, στην δέυτερη όχι, έως την δέκατη δεν βρήκατε τον τρόπο?

Τι ήθελα και το άνοιξα το στόμα μου? Την πιάνει κρίση....
-Τώρα είστε επιθετική, (βαριανασαίνοντας) και εγώ δεν μπορώ να συνεργάζομαι με αυτό το τρόπο, και εγώ έχω πτυχία και έχω κάνει σπουδές, και όλα αυτά που κάνω τα έχω μελετήσει, και υποθέτω (με αναστεναγμό και βαριά ανάσα) ότι θα πρέπει να ανεχτούμε η μία την άλλη μέχρι το τέλος του χρόνου. Αν παρακολουθούσε η Μάρθα Βούρτση θα έκαιγε όλες τις παλιές της ταινίες, και θα τις παρέδιδε όλα τα βραβεία.

Χρησιμοποιώ και τα δύο μου χέρια για να κλείσω το στόμα μου, μην αρχίσω να γελάω μέχρι δακρύων με την υστέρω και προσποιούμαι ότι την ακούω προσεκτικά, για να μην χρειαστεί να της πατήσω τις ωοθήκες (άμεση θεραπεία υστερίας).

- Εγώ μου λέει δεν πιστεύω στην πειθαρχία. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να χρησιμοποιούν τα παιδιά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους προς όφελός τους.
- Και προς ακριβώς χρησιμοποιείτε την τσαπατσουλιά του μικρού μου προς όφελός του? ρώτησα με γνήσια περιέργεια.

-Ήρθατε εδώ για να με κρίνετε, αλλά εγώ θα ακολουθήσω το πλάνο που σας είπα και θα τα ξαναπούμε σε ένα μήνα.

Εγώ έλεγα μόνο ναι, προκειμένου να τελειώσει γρήγορα αυτό που ζούσα και να γυρίσω σπίτι.

Φεύγοντας σκεφτόμουν αν έπρεπε να αισθάνομαι καταραμένη από τον Θεό που μου έτυχε αυτή η δασκάλα, ή τυχερή επειδή αυτή η δασκάλα έπεσε σε ΑΥΤΟ το παιδί το οποίο είναι βολικό και εύκολο.
Το ίδιο σενάριο στον πρώτο μου γιο, ήταν one way ticket στο φρενοκομείο.

Σε επόμενο τεύχος, κατάστρωση οικογενειακού σχεδίου δράσης!!!

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΜΑ

Λοιπόν, το κειμενάκι αυτό δεν το έγραψα εγώ.
Μου το στείλανε μέσω e-mail στα Αγγλικά, το μετέφρασα, του πρόσθεσα κάτι, του αφαίρεσα κάτι και σας το παραθέτω!
Μην παρεξηγηθούν οι μπαμπαδες, (ειδικά ένας μπαμπάς που είναι φανατικός αναγνώστης μου, εξαιρείται ρητά!) αλλά δυστυχώς η αλήθεια είνα πολύ κοντά σε αυτό.



Ξεκινάμε:

Η μαμά και ο μπαμπάς βλέπουν τηλεόραση.
Η μαμά λέει, « είμαι κουρασμένη, λέω να πάω για ύπνο»


Πάει στην κουζίνα να πιεί νερό, και επί τη ευκαιρία φτιάχνει τα σάντουιτς για το πρωϊνό της επόμενης μέρας. Ξεπλένει τα μπωλ από το ποπ κορν, βάζει στο ψυγείο το φαγητό που έμεινε από το βραδυνό και πλένει την κατσαρόλα. Βάζει τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων και το βάζει να πλένει. Βγάζει κρέας από την κατάψυξη για το αυριανό βραδυνό, γεμίζει το δοχείο της ζάχαρης, τσεκάρει αν υπάρχουν αρκετά δημητριακά και βγάζει μπωλ και κουτάλια στο τραπέζι για το πρωϊνό της επόμενης και ετοιμάζει την καφετιέρα για τον πρωϊνό καφέ.

Μετά βάζει μερικά βρεγμένα ρούχα στο στεγνωτήριο, μερικά βρώμικα ρούχα στο πλυντήριο, σιδερώνει ένα πουκάμισο για την επόμενη, και επί τη ευκαιρία του ράβει και ένα χαλαρό κουμπί. Παίρνει τα κομμάτια ενός παιχνιδιού από το τραπέζι για να το φυλάξει, βάζει το τηλέφωνο στην βάση του για να φορτίσει και τον τηλεφωνικό κατάλογο στο ντουλάπι. Ποτίζει τα φυτά, αδειάζει τα σκουπίδια και κρεμάει την πετσέτα του μπάνιου να στεγνώσει.

Χασμουριέται και τεντώνεται πηγαίνοντας στην κρεβατοκάμαρα. Σταματάει στο γραφείο και γράφει ένα σημείωμα στον δάσκαλο των παιδιών, ξεχωρίζει κάποια χρήματα για την εκδρομή του σχολείου και μαζεύει ένα πεταμένο βιβλίο πίσω από την καρέκλα.

Γράφει μία κάρτα γενεθλίων για ένα φίλο, βάζει διεύθυνση και γραμματόσημο στο φάκελο. Κάνει στα γρήγορα μια λίστα για τα ψώνια του σούπερ μάρκετ και τα βάζει και τα δύο δίπλα στην τσάντα της.
Μετά πλένει το πρόσωπό της με το 3 σε 1 καθαριστικό της, βάζει την κρέμα νυχτός και την αντιρυτιδική της, πλένει τα δόντια της και λιμάρει τα νύχια της.


Ο μπαμπάς φωνάζει: «νόμιζα ότι θα πας για ύπνο»

«Πηγαίνω» απαντάει η μαμά.

Βάζει λίγο νερό στο πιατάκι του σκύλου, και βγάζει έξω την γάτα, μετά επιβεβαιώνει ότι είναι κλειδωμένες οι πόρτες κι αναμμένα τα φώτα της αυλής.

Κοιτάζει ένα ένα τα παιδιά, κλέινει τις λάμπες τους και τις τηλεοράσεις, κρέμαει ένα πουκάμισο, βάζει κάτι βρώμικες κάλτσες στα άπλυτα, και λεέι στο ένα παιδί που έκανε ακόμη τα μαθήματά του, να πάει για ύπνο.
Πάει στο δωμάτιό της, βάζει το ξυπνητήρι, βγάζει τα ρούχα για την επόμενη μέρα και τακτοποιεί τα σκόρπια παπούτσια. Βάζει την κρέμα για τα χέρια, φοράει τις πυτζάμες της και ξαπλώνει.

Περίπου εκείνη την στιγμή ο μπαμπάς κλείνει την τηλεόραση και λέει « πάω για ύπνο».

…και πάει.
Κατευθείαν.








Καληνύχτα

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΜΑΤΑ

Το γνωστό μεσαίο παιδί σάντουιτς ξαναχτυπά!
Αυτή την φορά πήγε σχολείο. 1η Δημοτικού! Το μαθητάκι μου!
Φόρεσε την τσάντα στην πλάτη, πήρε καινούρια μολύβια και γόμες, τον ντοπάραμε ηθικά και ψυχολογικά και ξεκίνησε πριν τρεις μήνες!!!
Τυχαίο που έκτοτε δεν βρήκα χρόνο να γράψω τίποτα? Μπα...
Γυρνάει το παιδί τις δύο πρώτες εβδομάδες και έχει κάτι γράμματα να γράψει...
Τις επόμενες δύο εβδομάδες, γράφει κάτι συλλάβές... Λέω δεν πειράζει, μάλλον η γυναίκα έχει σύστημα και τα πηγαίνει αργά τα παιδιά. Έχει φτάσει 28η Οκτωβρίου και εμείς π και α: πα...
Βλέπω τον δικό μου που ενώ (απόφοιτος ιδιωτικού νηπιαγωγείου με ψυχοπαθή δασκάλα) ήξερε να γράφει και να διαβάζει κανονικά, αρχίζει και μπερδεύει τα γράμματα, τις συλλάβές, διαβάζει άλλα αντί άλλων και γενικά έχει αποδιοργανωθεί πλήρως.
Αρχίζει να με λούζει ο κρύος ιδρώτας. Λέω, μαθησιακές δυσκολίες: δυσλεξία ή ο Θεός ξέρει τι άλλο και αρχίζω να ψάχνομαι. Πέρνω τηλέφωνο στο νηπιαγωγείο που τα είχε δει λογοθεραπεύτρια για να μάθω τι είχε πει. Και επιτέλους έρχεται η επιθυμητή ημέρα της συνάντησης γονέων με την δασκάλα και πηγαίνω με σφιγμένο το στομάχι (κακοσυνηθισμένη από τον δάσκαλο του μεγάλου ο οποίος ήταν πάντα πολύ κοντά τους) να ακούσω τι έχει να μου πει η δασκάλα για το καμάρι μου και για τις "μαθησιακές" του δυσκολίες.

Αρχικά μαθαίνω ότι το παιδί μου είναι φοβερός τσαπατσούλης, δεν κρεμάει το μπουφάν του, δε μαζεύει την τσάντα του, τα βιβλία του κτλ. και όταν τελειώνουμε με αυτά τα φοβερά εγκλήματα του παιδιού που δεν έχει κλείσει ακόμη τα έξι, την ρωτάω:
-"Με τα μαθήματα πως πάει?"
- "Κοιτάξτε, μου λέει, είναι πολύ αφηρημένος και απρόσεκτος. Αδυνατεί να συγκεντρωθεί στο μάθημα για πάνω από 10 λεπτά".
- "Μάλιστα της λέω και τι κάνετε εσείς για αυτό?"
-" Τι να κάνω δηλαδή?" μου λέει. "Τον έχω ξέρετε και λίγο μακριά μου και δεν τον παρακολουθώ από κοντά"
- "Μαθησιακά λοιπόν πως πάει?" το χαβά μου εγώ...
- "Λόγω του ότι είναι αρκετά αφηρημένος και απρόσεκτος, δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά πως πάει στην γλώσσα..."
Δίνω τόπο στην οργή και τη ρωτάω (αναμένοντας την απάντηση με περιφάνεια γιατί έχω δουλέψει με το παιδί και ξέρω ότι στην αριθμητική είναι τσακάλι)
-" Στα μαθηματικά?"
-" Κοιτάξτε λόγω του λόγου που σας είπα και πριν, ούτε στα μαθηματικά ξέρω να σας πω πως πάει..." " Γενικά για να σας πω την αλήθεια, δεν έχω ασχοληθεί με τον γιο σας"

Πως άντεξα η δύστυχη μάνα αυτό το χτύπημα χωρίς να ρίξω και εγώ χτύπημα, είναι ένα ερώτημα που θα διερευνηθεί από τις επόμενες γενιές...

Με όλη την ψυχραιμία που μου έμεινε (δεν ξέρω που ήταν κρυμμένη), την ρώτησα:
_"Και τι σκοπεύετε να κάνετε για αυτό?"
Τι το 'θελα, ξεκίνησε ενας μονόλογος με στυλ όμως ερώτησης και εσείς πως το βλέπετε αυτό, με διάφορες προτάσεις για να μάθει πως τα πάει ο μικρός μου στο μάθημα...
Το μόνο παρήγορο από αυτή την συνάντηση είναι ότι μου πέρασαν όλα τα άγχη περί μαθησιακών δυσκολιών (πράγμα που μου επιβεβαίωσε και η λογοθεραπεύτρια μόλις βρήκε τα αρχεία της για τον μικρό), γιατί σκέφτηκα ένα παιδί, παρατημένο μόνο σε μία γωνία της τάξης που κάνει ότι θέλει, όση ώρα θέλει, και μόνο εάν θέλει είναι φωστήρας και όχι δυσλεκτικό!

Στο επόμενο post θα σας ενημερώσω για την επόμενη συνάντηση γονέων που έλαβε χώρα ένα μήνα μετά από αυτήν...

Τώρα πάω να πάρω κανένα ηρεμιστικό, γιατί ξαναφούντωσα η γυναίκα!

Η μαμά πάει στην Madonna

Παιδικό μου είδωλο και η τραγουδίστρια με την οποία πέρασα τα εφηβικά μου, φοιτητικά μου και πιο ενήλικά μου χρόνια! Μόλις έμαθα ότι θα έρθει στην Αθήνα ήταν για μένα θέμα εκπλήρωσης του εφηβικού μου ονείρου να δω μία συναυλία της lıve!

Επειδή βεβαίως η τύχη δεν βοηθάει πάντα, την ημέρα της προπώλησης ήμουν καθηλωμένη σε μία συνάντηση χωρίς πρόσβαση σε υπολογιστή! (το να στηθώ σε ουρά 3 χιλιομέτρων στην Πανεπιστημίου ούτε έπαιζε!!).
Αποφασισμένη να πάω στην συναυλία ότι και να γίνει, δεν πτοήθηκα από το sold out και σαν γνήσιο παιδί του ebay, αμολήθηκα να βρω εισιτήριο. Που? Στο pıtch A φυσικά! Όρθια και μπροστά στην σκηνή. Η πας στην συναυλία ή κάθεσαι και την βλέπεις σε βίντεο.!!!
Βρίσκω το πολυπόθητο εισιτήριο και το χρυσοπληρώνω βεβαίως βεβαίως, αλλά λέω «Δεν πειράζει, εδώ μιλάμε για την εκπλήρωση ενός lifetime ονείρου, σκάστα και μη μιλάς».
Στο μεταξύ, ζω την γενικότερη κατακραυγή. Του άντρα μου που με λέει κορόϊδο που τα σκάω να δω την παλιόγρια, του μπαμπά μου που πιστεύει ότι οι σοβαροί άνθρωποι δεν πάνε σε συναυλίες (εκτός και αν είναι κάποιου διάσημου ποντίου σταρ!), των παιδιών μου τα οποία επίσης με κράζουν (γιατί με κράζει ο μπαμπάς τους οπότε έχουν και αυτοί το δικαίωμα!). Ενίοτε λίγο μπερδεμένα μεταξύ του ρόλου τους ως παιδιά της μαμάς τους και παιδιά του μπαμπά τους, με κράζουν γιατί δεν τους παίρνω μαζί μου!!!!
Ευτυχώς υπάρχουν και ορισμένοι που συνάδουν μαζί μου και έτσι παίρνω λίγο τα πάνω μου!
Καρφιτσώνω το πολυπόθητο εισιτήριο στο ταμπλώ της κουζίνας μαζί με άλλα από άλλες συναυλίες, και περιμένω να περάσουν οι δυόμιση μήνες μέχρι την πολυπόθητη ημερομηνία!
Και φτάνει αυτή η ημερομηνία, και συνεννοούμαι με τους υπόλοιπους fans και ετοιμάζομαι. Ρωτάω χαλαρά την άλλη κοπέλα,
- Τι ώρα λες να πάμε?
- Κατά τις πεντέμιση μου λέει…
Μου έρχεται το πρώτο εγκεφαλικό….
- Μα η συναυλία αρχίζει στις 9 της λέω!
- Αν πάμε αργότερα δεν θα βλέπουμε τίποτα.
Ξεκινάει νέος κύκλος χλευασμού από τον άντρα μου που θα πάω από τα χαράματα να στηθώ να δω την παλιόγρια.
Τελικά πάω στις εξίμιση. Βρίσκω μία θέση σε αξιοπρεπή απόσταση από την σκηνή και κάθομαι. Είχε δίκιο βεβαίως η φίλη μου διότι εάν είχα πάει ένα τέταρτο αργότερα θα χρειαζομουν κυάλια. Αφού υφιστάμεθα την ηχορύπανση της παγκοσμίου αγνώστης καλλιτέχνιδος Robyn (παρακαλούσα από μέσα μου fly Robyn Fly μπας και εξαφανιστεί αλλά μάταια…), περνάμε και ένα 45λεπτο αμηχανίας περιμένοντας. Και αναρωτιέμαι δεν υπήρχε ΄Έλληνας καλλιτέχνης να κάνει το support και αναγκαστήκαμε να υποστούμε την μεσήλικα καλλιτέχνη με την τραγικότερη άρθρωση στην ιστορία του τραγουδιού?
Βγαίνει η Madonna στις εννιάμιση και τα υπόλοιπα είναι όπως τα ακούσατε. Για να μην ξαναλέμε τα ίδια.
Θεά, μοναδική, υπέροχο σόου! Επί δύο ώρες δεν κοιτούσα δεξιά αριστερά, γιατί τα γεγονότα στην σκηνή γινόταν με τέτοιους καταιγιστικούς ρυθμούς που φοβόμουν ότι κάτι θα χάσω. Εκπληκτικοί χορευτές, εκπληκτικοί μουσικοί, εκπληκτικά σκηνικά και σκηνοθεσία. Γεμάτο, φωτεινό πολύχρωμο και μαγικό μουσικό σόου!

Από την άλλη, θα πω ότι διαφωνώ με τα περισσότερα σχόλια για την ίδια την Madonna. Ναι είναι φοβερή χορεύτρια, ναι γέμιζε την σκηνή, ναι είχε φοβερές αντοχές.!
Όχι δεν είχε το τέλειο σώμα. Είχε το σώμα ενός πλακωμένου στα αναβολικά αθλητή του στίβου. Αν βρίσκει κάποιος εξαιρετικά σέξι και θηλυκό το σώμα της Θάνου ή της Χαλκιά, τότε εντάξει. Το χέρι του μποντυμπιλντερά σε γυναίκα είναι ότι χειρότερο έχω δει…

Όχι δεν ήταν κούκλα! Ήταν μία γυναίκα μα αφέλειες που δεν της πήγαιναν, με κατάξανθα μαλλιά, με κατάμαυρα φρύδια , με το πηγούνι το Ριτζ Φόρεστερ (Τόλμη και Γοητεία) και τόσο έντονο βαμμένο στόμα που μου θύμιζε κάτι γιαγιάδες που πασάλειβαν με το κραγιόν το στόμα τους ένα εκατοστό γύρω γύρω από τα χείλια!
Όχι δεν ήταν συμπαθής. Ήταν εξαιρετικά αντιπαθής. Αγνοούσε τις εκδηλώσεις θαυμασμού από το κοινό, λες και θα τις τρώγανε τα πολύτιμα δευτερόλεπτά της, και προχωρούσε ακάθεκτη στο επόμενο τραγούδι. Φερότανε σαν να είμαστε αμερικανάκια, και πολύ γούσταρα όταν όλο το στάδιο σε πείσμα της έλεγε yes αντί για ίου ίου… (βγήκε ο έλληνας του ’21 μέσα μας!)
Και πολύ χάρηκα επίσης όταν πολλοί την μουντζώσανε μετά το moterfuckers…
Τα συνεχή κουνήματα της λεκάνης και το λεσβιακό φιλί, τα κάνει λες και βγήκανε με Ιso 9002 και είναι homework ως εκ τούτου με βρήκαν εξαιρετικά αδιάφορη!
Τρελλάθηκα με το τσιγγάνικο κομμάτι, και με τα σόλα της στην κιθάρα…
Χοροπήδησα και μερακλώθηκα μόνο στο hung up και το vogue…
Ξενέρωσα που δεν χαιρέτησε, δεν ξαναβγήκε, και δεν ασχολήθηκε με το αν έχει κάτω Αθηναίους, θιβετιανούς ή νιγηριανούς…
Θα μου πεις έτσι είναι οι divas…

Γι’ αυτό τον λόγο και απομονώνοντας τον καλλιτέχνη από τον άνθρωπο, λέω :

Χαλάλι η ταλαιπωρία, χαλάλι τα λεφτά, χαλάλι το περπάτημα…

Όποιος έχει δεν έχει δει αυτό, δεν μπορεί να λέει ότι έχει δει συναυλία!

Η μαμά λείπει ταξίδι για δουλειάς (μέρος Β)

Σε συνέχεια του μέρους Α’ θα παραθέσω ένα από τα καλύτερα και το ένα από τα χειρότερα ταξίδια για δουλειά!

Και τα δύο ήταν εξαιρετικά πρόσφατα.

Το χειρότερο ήταν πριν δύο εβδομάδες, ταξίδι σε ανατολική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Δεν υπήρχε απευθείας πτήση και έτσι πετάξαμε μέσω Γερμανίας. Δεν ήμουν μόνη μου. Ήμουν με άλλες δύο συναδέλφους και γενικά το ταξίδι από πλευράς δουλειάς πήγε καλά .......ώσπου έφτασε η ώρα της επιστρoφής.

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο μας ελέγχουν σαν ιρακινούς τρομοκράτες και κάποια στιγμή απογειωνόμαστε. Οι θέσεις μας είναι οι προτελευταίες από το τέλος. Κάποια στιγμή, μας έρχεται στη μύτη μία εξαιρετικής οσμής μυρωδιά (που είναι η chanel no5? ακριβώς απέναντι). Το αποδίδουμε καλοπροαίρετα στην γειτνίασή μας με τις τουαλέτες. Σε πέντε λεπτά ξανά η ίδια μαγευτική μυρωδιά. Λέμε ξανά οι τουαλέτες. Την Τρίτη φορά, σκεφτόμαστε να ρίξουμε και μια ματιά στις τουαλέτες να δούμε τι γίνεται και διαπιστώνουμε ότι οι τουαλέτες είναι παντελώς άδεις και αρχίζουμε να ψαχνόμαστε αλλιώς. Ανακαλύπτουμε λοιπόν ότι ο κύριος ο οποίος κάθεται στο μπροστινό κάθισμα, πέρδεται ασυστόλως και σε τακτά χρονικά διαστήματα (με εξαίρεση έναν σαραντάλεπτο ύπνο). Ευτυχώς για να μην σπάσει στις αποσκευές, είχα στην τσάντα μου ένα μπουκαλάκι άρωμα με το οποίο ψεκάζαμε τον αέρα καθε φορά που υπήρχε επιδρομή, και καταφέραμε να βγάλουμε το ταξίδι!. Στο μεταξύ είχα ήδη αρχίσει να ανησυχώ μήπως Παβλοφικώς, κάθε φορά που μυρίζω Armanimania μου έρχεται στο μυαλό .... η άλλη μυρωδιά!

Στην συνέχεια φτάνοντας στο αεροδρομιο του Μονάχου με 15 λεπτά καθυστέρηση (σε σύνολο 30 λεπτών για να προλάβουμε την ανταποκριση), μας ξαναψάχνουν και μας φέρονται σαν τον Osama Bin Landen,ως εκ τούτου χάνουμε το αεροπλάνο μας για Αθήνα. H εξαιρετικά ευγενής υπάλληλος της Lufthansa μας ενημερώνει ότι ότι και να κάνουμε, ο μόνος τρόπος να γυρίσουμε Αθήνα χωρίς να διανυκτερεύσουμε στο Μόναχο, είναι μέσω Βουδαπέστης. Με αυτό το ωραίο κόλπο θα φτάσουμε στην Αθήνα αντί της συνήθους 10.45, στις 02.45!!!

Δεν έχουμε και πολλές επιλογές και ξεκινάει ο Μαραθώνιος των αεροδρομίων, και των Duty Free (και να έχω και το άγχος με ποια βαλίτσα θα φτάσω στην Αθήνα από τις τόσες μετακινήσεις!). Στην Βουδαπέστη επιβιβάζεται μαζί μας ένα σμήνος ισπανών τουριστών στο αίσχιστο σημείο της εξαθλίωσης...Ο ένας εξ αυτών κάθεται δίπλα στην μία δυστυχή συνάδελφο (μία εξαιρετικά comme il faut δεσποινίδα, με πιάνο γαλλικά κτ.λ.) και βγάζει τα παπούτσια του. Αφού την συνεφέρουμε από την ελαφρά λιποθυμία που της ήρθε απο την ευωδία, ανακαλύπτουμε ότι η κάλτσα του έχει μία τρύπα στο μέγεθος της Ισπανίας (στον χάρτη!) και το χρώμα του ποδιού από κάτω μας έκανε να σκεφτούμε μήπως ήρθε από την Ισπανία στη Βουδαπέστη πεζός...

Έκανε η κακομοίρα την καρδιά της πέτρα, άρχισε να αναπνέει από το στόμα και σκέφτηκε: δυόμιση ώρες είναι θα περάσουν...

Ήρθαν οι αεροσυνοδοί να μας κεράσουν σαντουϊτσάκια, ο τύπος πήρε δύο και η φίλη μου ένα. Όταν έφαγε δύο μπουκιές αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να φάει άλλο (δεν γίνεται να τρως ΚΑΙ να αναπνέεις από το στόμα ταυτοχρόνως) και πάει να το δώσει στην αεροσυνοδό που μαζεύει τα σκουπίδια. Ο τύπος της λέει (σε άψογα αγγλικά)

- Not good?

-No, it is good. του απαντάει η φίλη μου

- Are you going to eat it?

-No I am not hungry, του απαντάει ευγενέστατη η δικιά μου

- Can I have it

- Sure

Και το παίρνει (το μισοφαγωμένο σάντουιτς) και το τρώει...

Τελικά φτάνουμε στα σπιτάκια μας στι 04.00 το πρωϊ, φρέσκες σαν μαραμένα βλήτα και παραδόξως με τις σωστές βαλίτσες.

Στο επόμενο τεύχος το καλύτερο ταξίδι.....

Η μαμά λείπει ταξίδι για δουλειάς (μέρος Α)

Δεν ξέρω αν έχει τίποτα περίεργο η αντίστοιχη ταινία με τον μπαμπά (που λείπει ταξίδι για δουλειές) γιατί δεν την έχω δει, και δεν θέλω να δώσω λάθος ιδέες, απλώς μου άρεσε (και μου ταίριαζε) ο τίτλος!

Εγώ γενικώς ταξιδεύω λόγω δουλειάς. Τα ταξίδια μου έχουν τα εξής χαρακτηριστικά

Α) είναι σχετικά συχνά

B) είναι σχετικά σύντομα (πάω την μία γυρνάω την άλλη)

Γ) είναι σε διάφορα εξωτικά μέρη που τελειώνουν σε –ία: Αλβανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, Τουρκία. Καμιά φορά είναι σε άλλα πιο εξωτικά μέρη όπως Μόσχα, Ουκρανία, Καζακστάν και άλλα λαχταριστά! Πολύ σπάνια δε, είναι σε πιο πολιτισμένα μέρη όπως Βιέννη, Μόναχο και λοιπές χώρες.

Η ανακοίνωση του ταξιδιού συνοδεύεται πάντα απο διαμαρτυρίες και γκρίνια. Αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς, δεν διαμαρτύρεται ούτε γκρινιάζει ο πολύπαθος πατέρας ο οποίος θα περάσει μόνος του τις ημέρες με τους τρεις τρομοκράτες. Διαμαρτύρονται κυρίως οι άλλοι δύο. Οι μεγάλοι. Αυτοί που όσοι ώρα είμαι σπίτι με βασανίζουν σε βαθμό που σκέφτομαι να μετοικήσω μόνιμα σε κάποια χώρα με κατάληξη σε –αν. (το Κιργιστάν μου ακούγεται ενδιαφέρον!).

Όπου λαμβάνουν χώρα διάλογοι εξαιρέτου καλλονής:

-Δεν μας αγαπάς και όλο θέλεις να φεύγεις...

- Μα βρε χρυσό μου, δεν το επέλεξα εγώ. Πρέπει να πάω για την δουλειά μου.

- Ναι αλλά εμείς δεν σε έχουμε δει καθόλου.

- Αγόρι μου και όταν με βλέπεις μου γκρινιάζεις γιατί ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή και δύει στην δύση (αυτό στον μεγάλο που είναι φοβερός (!) γκρινιάρης)

- Δεν με νοιάζει. Εγώ δεν θέλω να φύγεις.

- Σε παρακαλώ λουλουδάκι μου θα λείψω μόνο δύο μέρες.

- Δύο μέρες!!!!!!!!!! Και εμείς δεν θα σε δούμε καθόλου.

Αυτή η συζήτηση αν δεν την κόψω με δημοκρατικές διαδικασίες (Τέρμα η συζήτηση. Θα φύγω την Δευτέρα και δεν έχει νόημα να γκρινιάζεις) μπορεί να τραβήξει στο διεινεκές.

Μετά ξεκινάει ο μεσαίος ο οποίος ως πιο μικρός δεν έχει και αίσθηση του χρόνου.

- Δηλαδή θα φύγεις τώρα και το βράδυ θα γυρίσεις?

- Όχι αγόρι μου. Θα φύγω σήμερα, το βράδυ θα κοιμηθώ στα Τίρανα/ στο Βελιγράδι/ στη Σόφια/στο Βουκουρέστι και αύριο με πόνο στην καρδιά θα αποχωριστώ αυτή την κατα τ’ άλλα ωραιότατη πόλη και θα γυρίσω.

- Δηλαδή θα έρθεις να με πάρεις από το σχολείο? (το χαβά του αυτός)

- Όχι αγόρι μου, αφού σου είπα ότι θα γυρίσω αύριο το βράδυ. Αργά.

- Αλλά αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω θα είσαι εδώ. ‘Ετσι μανούλα?

- Με αυτό το «έτσι μανούλα» με έχει αποτελειώσει.

Και λέω αποτελειώσει γιατί η προοπτική του ταξιδιού καθεαυτού είναι πολύ (!) ξεκούραστη.

Οι πτήσεις προς τις χώρες αυτές έχουν τις εξής δύο διαστροφές :

Α) αναχωρούν πολύ νωρίς το πρωί. Για παράδειγμα στις 06.45 ή στις 07.15’. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να είσαι στο αεροδρόμιο στις 05.45 ή 06.15 αντίστοιχα, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να σηκωθείς περίπου μαζί με τον φούρναρη στην γωνία.

Β) Επιστρέφουν αργά το βράδυ. Δηλαδή προγραμματισμένη άφιξη είναι συνήθως 22.45’ (το έχω προσέξει αυτό, αυτή η ώρα είναι πολύ δημοφιλής στις αφίξεις). Που σημαίνει ότι φτάνει στις 23.30, και ότι φτάνεις σπίτι το νωρίτερο στις 12 και κάτι.

Και φυσικά, την επομένη φρέσκια φρέσκια στην δουλειά.

Και ποια είναι η πρώτη κουβέντα που ακούς? ‘Αντε, ξεκουράστηκες με το ταξιδάκι!